ବିଶ୍ଳେଷଣ

ମନ ମାନେନି

ପାଦ ଥିବା ଯାଏ ମାଟିରେ

ଆକାଶଟା ଲାଗେ ଦୂର

ବହୁ ଦୂର ।

ଯେମିତି ଉଡ଼ି ଶିଖିଲେ

ନିଜ ଲୋକ ଲାଗେ ପର

ସାତ ପର ।

ସାତ ସାଗର, ତେର ନଈ

ଆରପାରେ ଦିଶୁ ଥିବା ଘର

ଚିତ୍କାର କରି କହେ-

ସେଇଟା ମୋ ଘର, ମୋ ସହର

ନିତି ଆସି ମେଘ ଛୁଏଁ

ମଥାନ ଯାହାର ।

ଏଇମିତି ପାଦ ଉଠିଲେ

ମାଟିରୁ, ସବୁ ଅସମ୍ଭବ

ଜଣା ପଡ଼େ ସମ୍ଭବ,

ସବୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆପେ ଆପେ

ହୋଇ ଯାଏ ଲାଘବ ।