ବିଦାୟ ବଚନିକା

ସାଗର ମନ୍ଥନୁ ଜାତ ହୋଇଲେ କମଳା,

କମଳାଙ୍କୁ ବିଭା ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକାଡୋଳା।

ରତନ ବେଦୀରେ ବିଭା ହୋଇଲେ କ ଯାଇଁ।

ପଦ୍ମାଳୟାଙ୍କ ସଙ୍ଗତେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ।

ବିବାହ ବେଦୀରେ କନ୍ୟାଦାନର କାଳରେ।

ବରୁଣ ଜଳ ଅକ୍ଷତ ଧରିଲେ ହସ୍ତରେ।

ବର ତ ଅଟନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଦେବ ନାରାୟଣ।

କନ୍ୟା ଯେ ଅଟନ୍ତି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେବୀ ପୁଣ।

ହସ୍ତରେ ଘେନିଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେବୀଙ୍କର କର,

ଶ୍ରୀ ହରିଙ୍କ ହସ୍ତେ ନେଇ ଥୋଇଲେ ସତ୍ୱର।

ବେନି ହାତକୁ ନେଇଣ ଘଟ ପରେ ଥୋଇ,

ବିଭା କାଳର ଯୌତୁକ ସମର୍ପିଲେ ନେଇ।

ଦଶ ଦିଗପାଳେ ତହିଁ ସାକ୍ଷୀ ଯେ ରଖିଲେ

ଅଗ୍ନି ଦେବତାଙ୍କୁ ତହିଁ ମନେ ସୁମରିଲେ।

ଦଶ ମହାବିଦ୍ୟାଙ୍କୁ ଯେ କରି ଆବାହନ।

ଅନ୍ତରେ ଚିନ୍ତିଣ ପ୍ରଭୁ ଦେବ ନିରଞ୍ଜନ।

ଶଙ୍ଖ ମଧ୍ୟେ ଦୁଗ୍ଧ ଦୂର୍ବା ଆଦିକୁ ରଖିଣ,

ବର କନ୍ୟା ହସ୍ତେ ନେଇ ସମର୍ପିଲେ ପୁଣ।

ସର୍ବ ଧର୍ମ ଅଗ୍ନି ସ୍ୱାହା ଆଦି ସାକ୍ଷୀ ରଖି।

ବ୍ରହ୍ମା ପ୍ରଜାପତି ଗଣପତିଙ୍କି ସେ ଡାକି।

ନାରାୟଣ ହସ୍ତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ କଲେ ସମର୍ପଣ।

ବିଭାର ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଲେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ।

ବରକନ୍ୟା ବିଭା ପରେ ଆସନୁ ଉଠିଲେ,

ଗୁରୁଜନମାନଙ୍କୁ ଯେ ପ୍ରଣାମ କରିଲେ।

ବିଦାୟ ହୋଇଲା ବେଳେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ,

ବରୁଣ ଧରିଲେ ଯାଇଁ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ଚରଣ।

ଶ୍ଵଶୁର ଧରିଲେ ଯହୁଁ ପାଦ ଯେ ଜ୍ୱାଇଁର।

ତକ୍ଷଣେ ଚକିତ ହେଲେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧର।

ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀ ଚକ୍ରଧର ରତ୍ନାକରେ ଚାହିଁ,

ହେ ପିତା ମୋ ଚରଣ ଧର କାହିଁ ପାଇଁ।

ବୋଲନ୍ତି ବରୁଣ ଶୁଣ ଆହେ ମୋର ଜ୍ୱାଇଁ।

ଅତି ଅଲିଅଳି ମୋର ଦୁହିତା ଅଟଇ।

ପଦ୍ମାସନୀ ଦେବୀ ସେହି ଅଟେ ପଦ୍ମାଳୟା,

ଭାଗ୍ୟ ବଳେ ଜନ୍ମ ହେଲା ହୋଇ ମୋ ତନୟା।

ତାର ମାତା ତିରଙ୍ଗିନି ମୁହିଁ ତା ପିୟର,

ଅତି ସେନେହେ ପାଳିଲୁ କନ୍ୟାକୁ ଆମର।

ମୋର ହୃଦର ସ୍ପନ୍ଦନ ମୋର ଗଳା ହାର।

ଏ କନ୍ୟା ମୋର ଜୀବନ ଶୁଣ ଚକ୍ରଧର।

ମୋର ଆତ୍ମା ରହି ଥାଇ ହୃଦୟେ ତାହାର।

ଏ କନ୍ୟା ଅଟଇ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମ୍ପଦ ମୋହର।।

ସଂସାରର ରୀତି ନୀତି ମୁଁ ପାଳନ କରି।

ମୋ ଜୀବନେ ତୋର ହସ୍ତେ ଅରପିଲି ହରି।।

ମୋର ଏ କନ୍ୟା ରତ୍ନ ଯେ ଶୋଭା ମୋ ଘରର,

ମୋ ଗୃହ ସୁଖ ସମୃଦ୍ଧି ତା ବିହୁନେ ଛାର।

ମୋ ମୁଖର ହସ ସେହି, ସେହି ମୋର ଧନ।

ଅନ୍ଧ ମୁଁ ହୁଏ ନଦେଖି ତାହାର ବଦନ।

ସେ ମୋର କଣ୍ଠର ସ୍ୱର, ମୋ ନୟନ ଜ୍ୟୋତି,

ସେହି ମୋ ହର୍ଷ ଉଲ୍ଲାସ ସେହି ମୋ ସମ୍ପତ୍ତି।

ତା ନୟନୁ ବହେ ଯେବେ ଅଶ୍ରୁଧାର ଧାର,

ସମୁଦ୍ର ସଦନେ ବହେ ପ୍ରଳୟ ସମୀର।

ଚାଲି ଗଲେ ମୋର କନ୍ୟା ପଦୁଅଁ ଫୁଟଇ।

ହସି ଦେଲେ ତା ମୁଖରୁ ମୁକୁତା ଝରଇ।

ରାଗି ଋଷି ଗଲେ ମୋର ଅଲିଅଳ ଝିଅ,

ମୋହର ଘରେ ପ୍ରଳୟ ଆସେ ତ ନିଶ୍ଚୟ।

ଏମନ୍ତ ଅତି ସ୍ନେହରେ କନ୍ୟାକୁ ମୋହର,

ପାଳିଅଛି ଅତି ଯତ୍ନେ ଆହେ ପିତାମ୍ବର।

ଏହି ପରି ବୋଲି ସେହି ବରୁଣ ଦେବତା

ରୋଦନ କରନ୍ତି କୋଳେ ଘେନି ନିଜ ସୁତା।

ପୁନି ହିଁ ନାରାୟଣଙ୍କୁ କୋଳରେ ବସାଇ,

ବୋଲନ୍ତି ବରୁଣ ଅତି ବିନମ୍ର ଯେ ହୋଇ,

ଶୁଣ ହେ ମାଧବ ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ।

ମୋହର ବଚନ ମନ ମଧ୍ୟେ ହେତୁ କରି।

ସର୍ବଗୁଣରେ ସମ୍ପନ୍ନ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯେ ଅଟନ୍ତି।

କିନ୍ତୁ ଦଶ ଗୋଟି ଦୋଷ ଦେହେ ବହିଛନ୍ତି।

ଦଶ ଗୋଟି ଦୋଷ ତାଙ୍କ କ୍ଷମା ହେ କରିବ,

ଦଶ ଦୋଷ କ୍ଷମା କରି ସୁଖରେ ରଖିବ।

ସେ ସର୍ବ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ଜଗତ ଗୋସାଇଁ।

ଦଶ ଗୋଟି ଦୋଷ ପିତା ଦିଅ ହେ ବତାଇ।

ଶୁଣି ନାରାୟଣ ବାଣୀ ବୋଲନ୍ତି ବରୁଣ,

ସେ ଦୋଷ ବର୍ଣ୍ଣନା ଶୁଣ ଜଗତ ଜୀବନ।

ନିର୍ଲଜ ଚୋରଣି ସେ ଯେ ସ୍ୱଭାବେ ଡାକିନୀ,

ସେ ବ୍ୟଭିଚାରିଣୀ, କଟୁଭାଷିନୀ ଯେ ପୁଣି।

ହିଂସାକାରିଣୀ ଓ ମିଥ୍ୟାବାଦିନି ମୋହିନୀ,

ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟା ଅଟେ ଗୃହ ତ୍ୟାଗ କରେ ପୁଣି।

ବାର ଦ୍ୱାରେ ବୁଲୁଥାଏ ବାଇ ଠାକୁରାଣୀ,

ଏମନ୍ତ ଏ ଦଶ ଦୋଷ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି।

ଏ ସର୍ବ ଦୋଷକୁ ପ୍ରଭୁ ତୁମେ କ୍ଷମା କରି,

ମୋ ଝିଅକୁ ସୁଖରେ ରଖିବ ପ୍ରଭୁ ହରି।

ବୈକୁଣ୍ଠ ପୁରରେ ନେଇ ସୁଖରେ ରଖିବ 

ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା କରି ପ୍ରଭୁ ସଂସାର ଗଢ଼ିବ।

ଧ୍ୟାନ ଦିଅ ଏବେ ପ୍ରଭୁ ଯାହା କହୁଅଛି।

ମୋ ଝିଅର ଗୁଣ ମାନ ସବୁ ବଖାଣୁଛି।

ଏବେ କହୁ ଅଛି ତାର ଦଶ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଗୁଣ,

ସେ ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣନା ଶୁଣ ଦେଵ ନାରାୟଣ।

ଦୟାବନ୍ତି, ଗୁଣ ବନ୍ତି ଅଟେ ମୋ ଦୁଲଣୀ,

ମୃଦୁଭାଷୀ ସ୍ମିତହାସୀ ଅଟେ କମଳିନୀ।

ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା କୃପାମୟୀ ସେ ଦୁଃଖଭଞ୍ଜନି,

ସିଦ୍ଧିଦାତ୍ରୀ ପତିବ୍ରତା ସେ କଷ୍ଟନାଶିନୀ।

ଏମନ୍ତ ଅଟଇ ତାର ଦଶ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଗୁଣ,

ସେ ଗୁଣ ସହିତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ କଲି ସମର୍ପଣ।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ଚକ୍ର ଧର ହସ୍ତ ଧରି,

ବରୁଣ ବୋଲନ୍ତି ଆତ୍ମା ଦେଲି ଦେବ ହରି।

କ୍ରନ୍ଦନ କରିଣ ତନୟାର ମୁଖ ଚାହିଁ,

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଲୋ ମାଏ ମନ କର୍ଣ୍ଣ ଦେଇ।

ତୋହର ପତି ଅଟନ୍ତି ସ୍ଵୟଂ ନାରାୟଣ,

ତାହାଙ୍କର ପଦେ ମାଆଲୋ ଦେଇ ଥିବୁ ମନ।

ସର୍ବ ଗୁରୁଜନେ ମାଆଲୋ ଆଦର କରିବୁ,

ବୈକୁଣ୍ଠପୁରରେ ତୁହି ସୁଖରେ ରହିବୁ।

ସପତ୍ନୀମାନଙ୍କୁ ଭଗ୍ନୀ ତୁଲ୍ୟ ତୁ ମଣିବୁ,

ଦିଅର ନଣନ୍ଦ ଗଣେ ସନ୍ତାନ ଭାବିବୁ।

ଶ୍ଵଶୁର ତୋ ନିରଞ୍ଜନ ଶାଶୁ ଆଦିମାତା,

ଏମାନେ ଅଟନ୍ତି ତୋର ସାକ୍ଷାତ ଦେବତା।

ଏ ବେନି ଜନେ ମାତା ପିୟର ମଣିବୁ।

ସଦାସର୍ବଦା ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ସେବିବୁ।

ପତିର ଘରର ତୁହି ହୋଇଲୁ ସୂରୁଜ,

ଦିନେ ହୋଇ ଥିଲୁ ତୁହି ମୋ ଘର ମୁରୁଜ।

ଶଙ୍ଖ ମଧ୍ୟେ ଜଳ ଭରି ସମର୍ପିଲି ତୋତେ,

ପିତା ଘର ସାତ ପର ହୋଇଲା ଲୋ ସତେ।

ସୁଖରେ ଘର ସଂସାର କର ମାଆଲୋ ତୁହି।

ପତି ସୁଖେ ସୁଖୀ ପତି ଦୁଃଖେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ।

ଦେଖିଣ ବରୁଣଙ୍କର ମଳିନ ବଦନ।

ତକ୍ଷଣେ କରକୁ ଯୋଡ଼ି ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ।

ବିନୟ ଭାବରେ ଶ୍ଵଶୁରଙ୍କୁ ପ୍ରଣମିଲେ

ପିତାଙ୍କୁ ମଧୁର ବାଣୀ ପ୍ରଭୁ ଯେ କହିଲେ

ହେ ପିତା ଚିନ୍ତା ନ କର, ଦେଉଛି ବଚନ।

ସର୍ବ ସୁଖେ କମଳାଙ୍କୁ ରଖିବି ମୁଁ ପୁଣ।

ସର୍ବ ଦୋଷ କ୍ଷମା ଦେଇ ହୃଦେ ବସାଇବି।

ଆପଣା ପୁରକୁ ନେଇ ସୁଖରେ ରଖିବି।

ପ୍ରେମ ସ୍ନେହ ଆଦର ଓ ସମ୍ମାନ ଯେ ଦେବି।

ସବୁ ଅଳି ରୋଷ ଆଦି ଅଝଟ ସହିବି।

ଏତେ ବୋଲି ରତ୍ନାକରେ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇ,

ଗରୁଡ ପରେ କନ୍ୟାକୁ ବସାଇଲେ ନେଇ।

ସ୍ଵୟଂ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ଯାଇଁ ବିଜୟ ହୋଇଲେ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ଘେନିଣ ନିଜ ପୁରେ ବାହୁଡ଼ିଲେ।

ବରୁଣ ବସି ରୋଦନ କରନ୍ତି ସତ୍ତ୍ୱର,

ପରଗୋତ୍ରି ହୋଇଗଲା ଝିଅ ଯେ ମୋହର।

ତେଣେ ଦେବୀ ପାର୍ବତୀ ଓ ମାତା ସରସ୍ଵତୀ,

ବର କନ୍ୟାଙ୍କୁ କରିଲେ ମଙ୍ଗଳ ଆଳତି।

ବନ୍ଦାପନା ଦମ୍ପତିଙ୍କୁ ଆଦରେ କରିଣ,

ଗୃହକୁ ପାଛୋଟି ନେଲେ ଶଙ୍ଖ ବଜାଇଣ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ବେନି ଆସନେ ବସିଲେ।

ଦେବ ଦେବୀ ମାନେ ଦେଖି ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ।

ସରସ୍ଵତୀ କୋଳାଇଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ସ୍ନେହରେ,

ନଣନ୍ଦ ସଜ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଦେଲେ ଗୌରୀ ହସ୍ତରେ।

ଏମନ୍ତ ରୂପେ ବିବାହ ହୋଇଲା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ।

ସର୍ବେ ଡାକ ଦେଲେ ଜୟ ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣ।

ସରସ୍ଵତୀ ଗଜାନନ ଗୌରୀଙ୍କ ଦୟାରେ,

ଭଣିଲି ବିବାହ କଥା ଗୀତର ଛନ୍ଦରେ।

ଦୟା କର ହରି ରମା ମାତା ସରସ୍ଵତୀ,

ଦୟା କର ଗଜାନନ ହେ ହର ପାର୍ବତୀ।

ତୁମ ଚରଣରେ ମନ ଥାଉ ସଦା ପୁଣ।

ଏହି ତୁଣ୍ଡ ଭଜୁ ସଦା ଲକ୍ଷ୍ମୀନାରାୟଣ।