ଭିଜା ଶ୍ରାବଣ

ମତୁଆଲି ଏଇ ଶ୍ରାବଣୀ ଝରାଏ 

 ପ୍ରୀତି ବର୍ଷା ତାର ଛୁଇଁ ଧରଣୀ  

କଦମ୍ବ ଫୁଲରେ ବେଣାବାନ୍ଧି ନାଚେ 

ଛମ ଛମ ହୋଇ ବରଷା ରାଣୀ |

ଝକ ମକ କରି ଚପଳା ସୁନ୍ଦରୀ  

 ପ୍ରୀତିଲଗ୍ନା ମନ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଆଭା 

କ୍ଷିପ୍ର ଗତି ତାର ବୁକୁ ଦୋହଲାଏ 

 ନିମିଷେ ଲୁଚାଏ ତା ବର୍ଣ୍ଣବିଭା |

ଘଡ ଘଡ ନାଦେ ମେଦିନୀ କମ୍ପିତ 

 ସତେ କି ବାଜଇ ଡମ୍ବରୁ ବାଜା 

ଆନନ୍ଦେ ନାଚଇ ବେଙ୍ଗୁଲି ରାଣୀ ସେ 

 ସାରୁମୂଳେ ବସି ମାରଇ ମଜା |

ଆନନ୍ଦ ଖେଳଇ କୃଷକ ର ପ୍ରାଣେ 

 ଚାଷକାମ ପାଇଁ ମନ ହରଷେ 

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଫେରିଗଲା ଅଭିନୟ ସାରି 

ମଥାନତ କରି ବରଷା ପାଶେ |

ଗଲା ବେଳେ ସିଏ କହିଗଲା ଧୀରେ 

 ଏ ତ ସମୟ ଚକ୍ର ର ଖେଳ 

ଜଣ ଜଣ କରି ସର୍ବେ ଆସି ଯିବେ 

 ଯାହାର ଯେପରି ଆସିଲେ ବେଳ |

ମଙ୍ଗଳକାରୀ ମୁଁ ଜୀବଜଗତର 

  ଋତୁଚକ୍ରରେ ମୁଁ ମୁଖ୍ୟ ପୁରୋଧା 

ମୋ ପାଇଁରେ ତୁ ତୋ ପାଇଁରେ ମୁଁ 

 ସଜାଇ ରଖିଛି ବିଶ୍ୱନିୟନ୍ତା |

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଭାଷାରେ ଏତେ ମିଷ୍ଟ ଥିଲା 

 ପ୍ରୀତ ହୋଇଗଲା ଧାରା ଶ୍ରାବଣ 

ଭାବିଲା ମନକୁ ପାଳିବି ମୋ ଧର୍ମ 

 ବରଷି ସାଧିବି ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣ |

ସର ସର ହୋଇ ଅନର୍ଗଳ ଭାବେ 

 ବରଷା ବର୍ଷିଲା ସେ ଦିବାନିଶି 

ଧରାମୁଖେ ହସ ଉକୁଟି ଉଠିଲା 

 ଥୁଣ୍ଟା ତରୁଦେହେ ପଲ୍ଲଵ ନେସି |

ତଟିନୀ ଗର୍ଭରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଜଳରାଶି 

 ଧାଏଁ ସାଗରରେ ନିମଗ୍ନ ଆଶେ 

ଚକୋର ଚକୋରୀ ପ୍ରଣୟରେ ମଜ୍ଜି 

ଚଞ୍ଚୁ ପରେ ଚଞ୍ଚୁ ଥୋଇ ଉଲ୍ଲାସେ |

ଉତ୍ତୁଙ୍ଗ ପର୍ବତ ଶିଖର ଦେଶରେ 

 ନୀଳକଣ୍ଠି ନାଚି କରେ ସ୍ୱାଗତ 

ଧରାକୁ ମଣଇ ସରା ସେ ତୃପ୍ତିରେ 

ବଇରୀକୁ ଦେଖି କରଇ ହତ |

ସରୋବରେ ଝୁଲି କଇଁରାଣୀ ଡାକେ 

 ପ୍ରିୟତମ ଆସ ନ କର ଦୁଃଖୀ 

ବାଦଲ ଊହାଡୁ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରବର 

 ଜହ୍ନ ଆଖିମାରେ କଇଁକୁ ଦେଖି |

ପ୍ରଣୟିନୀ ପଦ୍ମ ଅଭିସାର ବେଶେ 

 ଦୁଃଖେ ମ୍ରିୟମାଣ ଗଭୀର ଜଳେ 

ରାଜହଂସ ହଂସୀ ପଙ୍କଜ ବିହୁନେ 

 ଅଭିମାନେ ଗଲେ ଅନେକ ଦୂରେ |

ନାଲି ଜରିପାଟ ପିନ୍ଧି ସାଧବାଣୀ 

 ଥିରି ଥିରି ଚାଲେ ପାଦ ପକାଇ 

ଅତୀବ ସୁନ୍ଦରୀ ପୃଥିବୀ ମାଆ ମୋ 

 ଶୋଭା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ସେ ଗନ୍ତାଘର |

କୃଷକ ବାପୁଡ଼ା ମନ ମଉଜରେ 

 ଅମାପ ଆନନ୍ଦେ ଗାଇଲା ଗୀତ 

ନଈପଠା ଧାରେ କାଶତଣ୍ଡି ଗଛ 

 ବରଷା ସହିତ ବସିଲା ମିତ |

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଏଠି କଥା ରହିଗଲା 

 ଶରତ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲାଣି ଭଲା 

ସଂସାର ନିୟମେ ବନ୍ଧା ଏ ଜୀବନ 

 କିଏ କେତେବେଳେ ଆସିଲା ଗଲା |

କହିଲା ଶରତ ଫେରିଯାଅ ବର୍ଷା 

 ଆସିବି ମୁଁ ମୃଦୁମନ୍ଦ ଗତିରେ 

ଅଢେଇ ଦିନକୁ ବଢ଼େଇ କାହିଁକି 

 ମରଣଟା ପରା ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟରେ |

ଆଖି ବୁଜିଦେଲେ କିଏ ବା କାହାର 

 ସ୍ୱାର୍ଥରେ ଜଡିତ ଜନ ମାନସ 

ସେଥିପାଇଁ ଆସ ହସି ହସାଇବା    

 ଛାଡି ନିଜ ମନୁ ରାଗ ବିଦ୍ୱେଷ |