बालपण...

फक्त हसणं काय ते जीवाला माहित होतं 

रडवायला तर आता लागलंय बघा जमायला 

पडलो तरीही सावरायला स्वतःच शिकलो 

आता पडण्याआधीच अडखळत असतो 

दुःखाचं सावट डिवचण्याआधीच दडायचो 

आता दुःखाच्या छायेत निवांत विसावतो 

बोलणं तेव्हा कसं बिनधास्त वाटायचं 

आता बोलणंही पैशापेक्षा महागलंय 

पाणावलेले डोळे असंख्य प्रश्न करायचे 

आता प्रश्नांचे प्रश्नावरच रडके प्रश्नचिन्ह 

हळवं प्रेम तेव्हा निष्पक्ष निष्पाप असायचं 

आता स्वार्थाचं गालबोट चिकटूनही दुरावलेलं 

बालपणीच्या व्याख्यांना संतुष्ट करणं माहिती 

समाधानाची व्याख्या आता शोधून सापडत नाही 

निखळता झराच जणू होता बालपणीचा 

आता एक थेंबही जणू चाखायला नाही 

मोत्यासारखं सुरेख होतं तेव्हा हस्ताक्षर 

आता डिजिटल किमयाचं ग्रहण लटकलेलं 

तेव्हा अनेक घिरट्या असायच्या एका चुकेमागे 

आता चूक कळूनही माफीनामा फेरा घालत नाही 

तेव्हाच्या रम्य जगण्याला अनेक भेटतील साक्षीदार 

आता मात्र जगणं नेमकं काय विसरला मूर्तिकार 

तरीही बालपणीच्या आठवणी आठवत जगूयात 

मोठेपणाला नव्याने बालपण शिकवत राहूयात