तुझे ओठ

तुझे ओठ,

गुलाबजामच्या गोळ्यासारखे लुसलुशीत. 

ते डोंगराळ टणकदार स्तन...

कमळाच्या पाकळ्यांसारखे मुलायम हात.

माझ्या छातीवर पसरलेलं तुझ्या केसांचं रान.

रात्रीच्या त्या मदन शांततेत तुझ्या बांगड्यांचा मंजूळ आवाज.

म्हातारीच्या खोकण्याचा आवाज येताच काहीही न घडल्यासारखे स्तब्ध होणारे आपण दोघं

आणि तुझं ते आतल्या आत खुदकन हसणं...

हे रोज रात्री चालायचं...

तुझ्या ओठांचं गुलाबजाम मी रोज चवीने चाखायचो. 

आणि दिवसा भाकरीचा चंद्र मिळवण्यासाठी आपण दोघेही झटायचो.

तुझं पोट फुगलं अन तुला नोकरी सोडावी लागली.

म्हातारीला तसंही तुझं कामावर जाणं खटकायचं...

आनंदी झाली तेव्हा किती आनंद झाला होता आपल्याला.

पण वंशाला दिवा नव्हता,

वंशाला दिवा द्यायच्या नादात तीन पणत्या पेटवून झाल्या.

आनंदी, सुलू, गोजिरी...

आपलं छोटंसं विश्व.

दहा वर्षे झाली लग्नाला.

गावकी भावकीतले म्हणतात,

अजून काय वय नाही झालं.

एक चान्स घे अजून...

नाहीच मिळाला वंशाला दिवा तर टाक पाडून...

तुझे ओठ,

खडकासारखे रुक्ष खरखरीत...

निस्तेज लोंबकळणारे स्तन.

संसाराचं ओझं वाहून खडबुडीत झालेले हात.

बोटांत अडकलेला तुझा गळलेला केस.

पोरींची चुळबुळ 

आणि

म्हातारीच्या खोकण्याचा तोच आवाज.

पण परिस्थितीमुळे निर्लज्ज झालेला आपला न थांबणारा दुबळा आवेश.