एक निश:ब्द संध्याकाळ...

एक निशब्द संध्याकाळ......

 त्या नि:शब्द संध्याकाळी.....

वाराही मंद वाहत होता

 हळूच येऊन कानी माझ्या, 

गुज मनीचे सांगत होता.

त्या नि:शब्द संध्याकाळी...

लहरी ही बेभान झाल्या होत्या, मग कवेत घेण्या लहरींना त्या किनाराही खुणावीत होता.

त्या नि:शब्द संध्याकाळी......

क्षितिजा पल्याडून भानू सुद्धा 

मंद मंद हसत होता, 

मावळतीचे लाल कवडसे मुक्त हाताने उधळीत होता.

त्या नी:शब्द संध्याकाळी

 निळ्या अंबरा खाली खग हे,

स्वैर विहार करीत होते.

पण चिमुकल्यांच्या भेटीसाठी आसुसलेले भासत होते. 

त्या नि:शब्द संध्याकाळी......

शशी सुद्धा डोकावुनिया  

संध्येकडे पाहत होता, 

आणि मुक्यानेच मग भास्कराला आल्याची वर्दी देत होता.

त्या नि:शब्द संध्याकाळी.....

रात्र होती आसुसलेली, 

कवेत घेण्या सृष्टी सारी. 

नि:शब्द मनाने मग संध्या सुद्धा क्षितिजाकडे परतत होती.

क्षितिजाकडे परतत होती....