बाहुली

आई जाते मी

येते म्हणायला लावू नकोस

माझ्या चिंतेत राहू नकोस

मला माहीत आहे

मी बाहेर गेल्यावर

माझी लाडकी बाहुली

हातात घेऊन तू

दारात उभी राहतेस

सारखं सारखं घरात बाहेर करतेस

तुझ्या जीवाची घालमेल

कोणालाच बघवत नाही

मी घरी आल्याशिवाय

तू उंबरठा सोडत नाही

खरं आहे ना

मी तुझी लाडकी मुलगी आहे

म्हणून तुला भिती वाटते

घर सोडताना डोळे भरून बघते

पण तुला सांगू का आई

ज्यांच्या मुली घरी आल्याच नाही 

त्यांच्या आईचं काय?

त्या आजही बाहुली घेऊन दारात उभ्या आहेत

लेक लाडकी घरी परत येण्याची वाट पाहताय

तुला सांगू का

कितीही मान खाली घालून निघाले ना तरी

नजर त्यांची अंगभर फिरत असते

कितीतरी अपशब्द कानावर घेत असते

 

छेडायला तर चौका चौकात उभे असतात

पाहून पाहून डोळे तृप्त

करून घेतात

मार्ग कितीही बदलवला

तरी नजर बदलत नसते

दुसऱ्या कोणावर रोखलेल्या नजरेला

त्यांच्या लेकी-बहिणी दिसत नसते

माणूस चांगला की वाईट

काहीच कळत नाही

कोणाचीही नजर 

शरमेने झुकत नाही

कोण कसे वाईट नजरेने पाहतात

ते त्यांच्या मातेच्या गर्भाचा उद्धार करत असता

या पुरूषप्रधान देशात 

स्त्री खरंच बाहुली आहे तिला कधी कठपुतळीसारखी नाचवली जाते तर कधी ती बंधनाच्या पिंजऱ्यात बंदिस्त असते

तिने फक्त घाबरून जगायचं असतं

माणसाच्या गर्दीत जळून मरायचं असतं