માસ્ક

આસપાસ ઓઈલની ગંધ આવી રહી હતી. આખા ઓરડામાં એક જ લેંપ હતો. જે તેની માથે લડકાવ્યો હતો. આસપાસ કોઈ જાતનો સોર સરાબો નોહતો. દર ત્રીસ મિનિટે દૂરથી અથડાઈ અથડાઈને ટ્રેનનો ભોપુનો અવાજ આવી રહ્યો હતો.

એક લાકડાની કુરશીમાં તેના હાથ પગ બાંધવાના આવ્યા હતા. ચેહરા પર લોહીના ડાઘા જામી ગયા હતા. ચેહરાની ચામડી ઉખડી અમુક જગ્યાએ માસના લોચા દેખાતા હતા. તે મૂર્છિત અવસ્થામાં સૂતો હતો. સખત મારથી તેનો શરીર હવે જવાબ દઈ ચુક્યો હતો.

અંધારામાં એક વ્યક્તિ બેઠેલો હતો. તેનો ચેહરો નઝરે નોહતો પડતો, જાણે કોઈ પડછાયો હલનચલન કરે છે. તે કોઈ જોડે ફોનમાં વાત કરી રહ્યો હતો.

"હોશ મેં આયા ક્યા?"

"નહિ સાબ...."

"મર તો નહીં ગયા ના ?"

"સાંસ ચલ રહી હૈ.."

"ઠીક હૈ,હોસ મેં આતે હી.."

"સમજ ગયા સાબ.."

કાંકરિયા ઉપરથી ઠંડા પવનો અથડાઈને આવતા હતા. જાનકીની હવામાં ફરફરી રહેલી લટને વારંવાર નજાકતથી પાછળ લઈને જતી હતી. જે ખૂબ આકર્ષક લાગતું હતું. વાદળોથી ભરેલા નભમાં સૂર્યનારાયણ નાદારદ હતા. કેટલાક લોકો વોક કરી રહ્યા હતા. મોટી ઉમરના લોકો થાકીને બેઠા હતા.

"કેટલાક ટાઈમથી તું બદલાઈ ગયો હોય એમ લાગે છે. "

"એવું કંઈ નથી. કામનો લોડ થોડો વધારે હોય છે."

"નીલ, કામ કોને નથી હોતું ! શુ બધા તારી જેમ તેની ગર્લફ્રેંડને ભૂલી જતા હશે ? તેને યાદ પણ છે. તે મને લાસ્ટ કોલ સામેથી કર્યો છે ?"

"એવું કંઈ ના હોય, તું કર હું કરું બધું એક જ છે, બેબી"

"તારા માટે આ બધું સરળ છે. મારા માટે નહીં"

"જાનકી, જો તારા માટે ટાઈમ કાઢીને હું આવી ગયો ને ?

"હા આવી ગયો. અને થોડા કલાકોમાં ફુરર પણ થઈ જાઈશ...."

"ફુરર થઈ જઈશ.. પણ ફરી તને આવતા અઠવાડિયામાં ફુરર કરીને ફરવા લઈ જઈશ."

"હું જરા પણ મજાકના મૂડમાં નથી."

"હું મજાક નથી કરતો.આ જો ટિકિટ. "

"ઉદયપુર.. ઓહ માય ગોડ.. આપણે આ મોંન્સુન ઉદયપુરમાં ઍન્જોય કરીશું ! થેન્ક યુ થેનકયું સો મચ જાનું." કહેતા જ તે ભેટી પડી.

"શુ કરે છે.આ રિવરફ્રન્ટ નથી. કાંકરિયા છે. બધા આપણી તરફ જ જોવે છે."

" ફટુ.... સાવ ફટુ..."

"ખોપચામાં આવ બતાવું, કોણ કેટલું ફટુ છે."

"ફટુ...ફટુ... ફટુ... સાવ ફટુ જ રહીશ." કહેતા જ જાનકી જોરજોરથી અટહાસ્ય કરવા લાગી.

"બધા તને જ જોવે છે, જાનું..." પણ તેણે નિલની એક ન સાંભળી.

હસતાં હસતાં ક્યારે તેની આંખોમાંથી ગંગા-યમુના વહેવાનું શુરું થઈ ગયું "

"શું થયું.... કેમ રડે છે ?"

તે મોંન રહી, નિલે જાનવીને પોતાની છાતીએ ચાંપી લીધી.

"આ દિવસ ક્યારે પણ ન ખૂટે, આમજ જિંદગી ગુજરી જાય. હું અહી જ તારી બાંહોમાં દમ તોડું." જાનકીએ કહ્યું.

"ઓહો,ફાફડા ન ખવડાવા માટે આવડા નાટક ? દમટોળુંને બાંહોમાં ને... હેં... આ શું છે ? માણસ આવડું દૂરથી તને મળવા આવે... ચા પાણીની તો પૂછા કરાય કે નહીં." નિલ બનાવટી ગુસ્સો કરતા બોલ્યો.

"ફક્ત ફાફડા નહિ, મારા બેબીને આખું અમદાવાદ ફરાવીશ." કહેતા બને એક મેકનો હાથ પકડી ધીમી ધારે વરસતા વરસાદમાં ચાલી રહ્યા હતા.

પર્વતોની હારમાળામાંથી બસ નીકળી રહી હતી. પીપળો, દાડમના મોટા મોટા વૃક્ષોની તળેટીમાં હારમાળા દેખાતી હતી. તે સિવાય શિખર પર પણ મોટા વર્તુળ આકારના પર્ણ ધરાવતા, ખાખરા,સાદળાના ઝાડ ચારેતરફ દેખાતા હતા. ચોમાસું તેની ચરમ પર હતું. પર્વતોની આસપાસ મંડરાઈ રહેલા વાદળો દેખાવે ખૂબ આકર્ષિત લાગતા હતા. જીવનની સુઊથી સુંદર પ્રવાસોમાંનો એક પ્રવાસ હતો. જ્યાં મંજિલથી પણ સુંદર આ ટ્રાવેલિંગ લાગી હતી. બનેના કાનમાં એક એક હેન્ડ્સ ફ્રી મૂકી, મધુર સંગીત સાથે વરસાદ પવનોના મોજનો સંગીત તેના ચહેરા પર અનુભવી રહ્યા હતા.

વાતાવરણ ખૂબ જ રમ્ય હતું. વરસાદી ઠંડા પવનો બંનેના શરીરમાં ગુદગુદ કરી રહ્યા હતા. શબ્દો મૌન હતા.આંખની ભાષામાં નીલ જાણે જાનકી માટે ગઝલના શેર કરી રહ્યો હોય, જાનકી પણ તે જ રીતે તેની આંખોને અપલક તાકી રહી, તેના શેરનો અભિવાદન કરતી હતી.

"નીલ, ઉદયપુરને ઝરણાઓના શહેરના બદલે, પ્રેમનો શહેર કહેતા હોય તો..સીટી ઓફ લવ...."

"એવું કેમ ? "

"કારણ કે અહીં ઝરણાઓથી વધુ પ્રેમ વહેતુ હશે, એક હદયથી બીજા હદય સુધી.."

"જાનું તું તો કવિ બની ગઈ...."

"તારી આંખોમાં લય, અલંકારો, છંદ ઠુસી ઠૂસીને ભર્યા છે. હું કવિ જ નહી મહાકવિ બની જઈશ, તારી દરેક આદત, તારી દરેક વાત પર હું મહાકાવ્યનું સર્જન કરીશ. બસ તું આવી રીતે જ મારી સાથે રહેજે હમેશા."

"આ મહાકાવ્ય વાળી વાત જાનું હજમ ના થઇ."

"એટલો વાયળો અને હરામી છો ને તું."

"જોભી હું જેસા હું તેરા હું." કહેતા નિલ હસ્યો.

ફતેસાગરના કિનારે રોયલ લેક વિવ હોટેલમાં બને રૂમ બુક કરાવ્યું. જેવું સાંભળ્યું હતું. તેવું જ એક પરંપરાગત રાજેસ્થાની ઠાઠ ધરાવતું રોયલ સીટી હતું. ઐતિહાસિક સીટી પેલ્સ, ફતેસાગર લેક, પિચોલા લેક, દૂધ તલાઈ અને ઘણા બધા. ઉદયપુર એટલે પ્રેમીઓ માટે જન્નત છે. તળાવોની પાછળ દેખાતા પહાડો. વરસાદમાં સાવ નીચે ઉતરી આવતા વાદળો આકર્ષણનું કેન્દ્ર હતું.

હોટલના ઓરડામાં કોફીનો મગ હાથમાં લઈને બારીની બહાર તાકી રહી હતી. કોફીમાંથી નીકળી રહેલો ધુમાડા સાથે કડક કોફી સુંગધ ઓરડામાં ફેલાઈ ગઈ હતી. ગર્દન પાસે થઈ રહેલો દુઃખાવો ગઈ રાતના પ્રેમની યાદ આપવાતો હતો. ફતેસાગરમાં ચાલુ વરસાદમાં પણ બોટિંગ ચાલુ હતી.

"બેબી મને ત્યાં જવું છે." કુંભકર્ણ ઉંઘમાં ખરાંટાઓ લઈ રહેલા નિલને તેના શબ્દોની કોઈ અસર ન થઈ જેથી, બારી બહાર હાથ લંબાવી જાનકીએ તેના હાથમાં વરસાદી પાણી ભરી નિલના ચેહરા પર છંટકાર કર્યો. નિલ ક્ષણેક વાર તડફલા ખાતો, રજાઈમાં પોતાનો ચેહરો છુંપાવી ઉંઘી રહ્યો.

"એ.સી પણ ચાલુ જોઈએ, રજાઈ પણ ઓઢવી. વિચિત્ર માણસ છે. બાર કેટલો રોમેન્ટિક મોસમ છે. વરસાદ આવે છે. આ મહાશય અહીં ચોમાસુ ઇન્જોય કરવા આવ્યા છે. કે ઊંઘવા, કઈ ખબર નથી પડતી. "જાનકી મનમાં જ બબડી.

તેણે નિલને જઈને છંછેડયો.

"ઊંઘવા દેને" કહી તેને પડખું ફેરવી દીધું.

"માલો જાનું... માલો બેબી, ઉઠને હવે....." પણ તે ન જ ઉઠ્યો.

જાનકી તેની બાજુમાં તેનો ચહેરો જોતી બાજુમાં જ સુઈ રહી. તેના ચહેરાને તેના મુલાયલ હાથોથી પંપાળી રહી હતી. તેના વાળમાં તેની આંગળીઓ ફેરવી વ્હાલ કરી રહી હતી. ગાલોને ચુંમતી, આંખો પર વ્હાલી વ્હાલી આપતી. નિલ ગાઢ નિદ્રામાં હતો. કલાકોથી તેના સાથે એકલા એકલા રમી રહી હતી. તેના સુસક હોઠો પર હોઠ ધરી ચૂમી રહી હતી. ક્યારે નિલ તેનો સાથ આપવાનો શુરું કરી દીધું ખબર જ ન રહી. નિલ જાનકીની ઉપર આવી, જંગલી વૃરૂની જેમ તેના હોઠ ચૂમી રહ્યો હતો. જાનકીએ પોતાના હથિયાર મૂકી, પોતાની જાતને નિલના હવાલે કરી દીધી. ગાજ વીજ સાથે ધોધમાર વરસાદ વર્ષી પડ્યો.

ગુલાબબાગથી સીટી પેલેસ સુધીનો હરિયાળો રસ્તો. ગુલાબ બાગમાંથી આવી રહેલા પુષ્પોની મહેક, ઝરમર ઝરમર વરસતો મહેલુયો. આજે મન ખૂબ પ્રફુલ્લિત હતું. જરનલ, પી.પી.ટી. ફીગર લેક્ચર બધું ભૂલી, જાનવી નવા જ રંગ રૂપમાં હતી. સોર્ટમાં જાનવી કમાલ લાગતી હતી. તેનો આકર્ષિત ચેહરો, તેના શરીરની વળાંકો વાળી બનાવટ, તેનો મધુર અવાજ, લાંબા ખુલ્લા વાળમાં તે ઝટકા લેતી, નિલને ઘાયલ કરતી હતી.

"મને ચા પીવી છે." જાનકીએ કહ્યુ.

" હોટેલમાં ચા પી લીધી હોત તો ?"

"પચાસ રૂપિયા ચા ? આટલા બધા કઈ ખર્ચા કરતા હશે ! અહીં ચા ની કીટલી હશે. ત્યાં આ મજા આવશે."

"ચા માટે એક કિલોમીટર ચલાવ્યો."

"મારા સાથે જીવેલી દરેક પળની મજા લે. ઘરે જઈશ ત્યારે મમ્મી હાથમાં ચા આપશે ત્યારે તું મને મિસ કરીશ.એમ પણ સરળતાથી મળતી વસ્તુઓની કોઈ વેલ્યુ ન હોય ! થોડી તપસ્યા કર્યા પછી મળેલી વસ્તુઓનો આનંદ જ અનોખો હોય છે. "

ગુલાબબાગની બગલમાં જ બહાર નાની એવી ચાની દુકાન હતી. સામે કેટલીક નાસ્તાની લારીઓ હતી. આલુ પરોઠા, મેથી પરોઠા. લોકોની સવાર સવારમાં ખૂબ ભીડ હતી.

"ચાલ ત્યાં મેથી પરોઠા ખાઈએ" નિલે કહ્યુ.

"ગરમાગરમ મેથી પરોઠા અને ચા. વાહ મજા આવી જશે."

"ભૈયા દો મેથી પરોઠા દેના."

"બહેનજી વો તો નહીં હૈ."

" નિલ મને મેથી પરોઠા જ ભાવે. કઈ કરને."

"હા, હું પૂછું છું. આસપાસ." કહેતા જ તેણે એક પછી એક દશ-બાર લારીઓ પર જઈ આવ્યો.

"ભૈયા જી, એક બાર ચખતો લિજીએ. યહાં તો બસ યહી ચલતા હૈ." તવા ઉપર પરોઠા તડતો તો એક યુવાન બોલ્યો.

રેકડીની આસપાસ કુરસીઓ ગોઠવેલી હતી. ત્યાં ખાસી ભીંડ હતી.

"ઠીક હૈ ભૈયા...એક પ્લેટ લગાવ."

"હું નથી ખવાની.પહેલાથી જ કહી દઉં છું."

"મને ભૂખ લાગી છે."

"હું નહિ ખાઉં, હું તને ખાવાની ના નથી કરતી."

ચોખા ઘીમાં તળેલા, આલુ પરોઠા પર બટરનો એક મોટો પીસ હતો. ને ઓગળી રહ્યો હતો. સાથે ત્રણ ચાર જાતની દળ મિક્ષ સબ્જી સાથે ઠંડી દહીં. શું સુંગધ હતી. તેની વધુ અધભૂત તેનો સ્વાદ.

"આહ, શુ સ્વાદ છે." નિલે કહ્યું.

"નાટક નહી કર. હું નથી ખાવાની તારા આ નાટકથી મને કંઈ જ ફરક નહિ પેડે." જાનકીએ કહ્યું.

"હું ક્યાં કહું છું. તું પરોઠા ખાય.

મેં મારી લાઈફમાં આટલા સ્વાદિષ્ટ પરોઠા ક્યારે પણ નથી ખાધા." વાતોમાં વાતોમાં જ જાટો મોટો પરોઠાને તે ખાઈ ગયો.

"ભૈયા દહીં દેના જરા..."

જાનકીના શરીરમાં સરવરાટ થયો. તેણે હાથ લંબાવી, ગરમાગરમ પરોઠાને હાથમાં લઈને, પહેલા સબજીના બોડી મોઢામાં મૂક્યું.

"કેવો છે?"

જાનકીએ કઈ જવાબ ન આપ્યો. દહીંને ચમચી મોઢામાં મૂકી, ફરી એક બાઈટ બર્યું. મોઢામાં મૂક્યું.

"નિલ મજા આઈ ગઈ.....

આને કહેવાય પ્લાનીંગ વગર લાઈફ જીવવી, એક્સસ્ટૅન્સ કઈ ખાસ મળી જવું. જો મેં તને એક કિલોમીટર ન ચલાવ્યો હોત તો આટલો ઓસમ પરોઠા મળ્યા જ ન હોત."

"એ વાત તો ખરી, જાનું." કહેતા બને ખૂબ હસ્યાં.

રાજેસ્થાન, ઉદયપુર વિશે જે સાંભળ્યું હતું. રાજા રજવાડા, રોયલ કલચરથી ભરેલા ઉદયપુર શહેરનો ભવ્ય સીટી પેલ્સ. અલગ અલગ સમય રાજવીઓ દ્વારા નિરામણ કરેલ છે. મહેલના પ્રારંભમાં વિશાળ પ્રવેશદ્વાર આવેલા છે. જે વાસ્તુશાસ્ત્ર માટે ઉત્તમ નમૂના છે. મહેલની અંદર મુબારક મહેલ, પ્રીતમ નિવાસ ચોક, દીવાને ખાસ, દીવાને આમ ચંદ્ર મહેલ, મહારાણી મહેલ, બગી ખાના, મહેલની વાસ્તુકલા, રાજાઓના પોશાક, કિંમતી મૂર્તિઓ, ચિત્રો,પૌરાણિક લિપિ, મહેલના ઉપરના કક્ષમાંથી દેખાતો ફતેહસાગર તળાવ, તેની પાછળ દેખાતા હરિયાળા પર્વતો.

"તને માજા આવીને ?" નિલે કહ્યુ.

"હા, ખૂબ જ મજા પડી, રાણીઓના કપડાઓ તો ખૂબ જ મનમોહક હતા."

"કહેતી હોય તો તારા માટે પણ એવા પોષક બનાવવા આપી દઉં."

"હું સોર્ટસમાં જ બારાબર છું."

સીટી પેલેસ ફરી પછી ફતેહસાગરમાં બોટીંગ કરી બને હોટેલ પર આવી ગયા હતા.

ચંચળ, મસ્કરા સ્વભાવની જાનકી, નિલની મસ્તી કરી રહી હતી. વરસાદ સવારથી બંધ થવાનું નામ નોહતો લઈ રહ્યો. જાનકી નિલના આલિંગનમાં વીંટળાઈ તેના હદયપાસે માથું મૂકીને સૂતી હતી. વાતાવરણ ઠંડું હતું.

"આવી રીતે જ તારી બાંહોમાં સુતા સુતા મારી જિંદગી નીકળી જાય." ઓછા બોલો, શરમાળ સ્વભાવનો નિલ મોઢથી ચૂપ રહેતો. હમેશા તેની ઉંડી આંખો જ જવાબ આપતી હતી.

"તને યાદ છે. આપણી પહેલી મુલાકાત."

"હા, તું ચાંદની સાથે આવી હતી. મને તો પહેલી નજરે જ ગમી ગઈ હતી."

"તો પછી તે કીધું કેમ નહિ મને કે તું મને ગમે છે."

"પહેલી મૂલાકાતમાં ? ના તારા નામની ખબર હતી. ના તારા સરનામાની, તું કોણ છે. શુ છે. કઈ જ ખબર નોહતી."

જાનકી હસી.

"તે કવિતાઓ લખવાનું કેમ બંધ કર્યું ? આપણા બંનેના મળવાનું કારણ પણ તેજ હતું. હું તારી કવિતો તારા શબ્દોથી જ પ્રભાવિત થઈ હતી."

"હોઈ શકે, મારા જીવનમાં કવિતા, શબ્દો તારા આવ્યા સુધી જ સાથ હશે !"

"મને કોઈ કવિતા સંભળાવને."

"થાકી ગયો છુ."

"હમેશા આવું જ કરે છે."

રાત પડખો ફરીને સુઈ ગઈ.

વાદળો ભરાયેલા નભમાં મોટા મોટા ગાજણનો અવાજ શાંતિનો ભંગ કરતો હતો. વીજળીના કડાકા સાથે જ અંધારો ઓરડો ચમકી ઉઠતો હતો. બંને પ્રેમી જોડલાઓ મીઠી ઉંઘમાં સરી ગયા.

ક્રમશ...