ପୁଣି ବର୍ଷା

କିଛି କୁହନି ଆଉ, ମୁଁ ଜାଣିଛି ,

ସ୍ଥିର ସମୁଦ୍ରର ଭିତିରି କଥା

ଅନାବଶ୍ୟକ ନୀରବତାର

ଅସଲ ପରିଚୟ,

ବୁଝିଛି !

ଧୀର ପାଣି କାହିଁକି ପଥର କାଟେ ?

ତଥାପି ଯଦି, କହିବ କହିବ ବୋଲି ଭାବୁଛ

ତେବେ କହିଦିଅ, ହାଲ୍କା କର ନିଜକୁ

ଢାଳି ଦିଅ, ସାରା ଆକାଶଟା ର ବର୍ଷା

ଗୋଟିଏ କ୍ଷଣରେ,

କାଟି ଦିଅ ସମ୍ପର୍କର ଖିଅ ପଦିଏ ନା’ରେ ।

ଆଉ ପଛେଇ ପଛେଇ ଚାଲନି,

ଏବେ ପଛ କରି ଦୌଡି ପାର !

ମିଶିଯାଇ ପାର ବଢୁଥିବା ଭିଡ ଭିତରେ

ମୋ କଥା ଭାବୁଛ କି ? ଭାବନି !

ମୋ ଅପଲକ ଦୃଷ୍ଟି ତ ସେଇମିତି ରହିଥିବ

ତୁମେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇ

ବିନ୍ଦୁ ଟିଏ ହବାଯାଏ ।