ଜଳୁଛି ଦୀପାଳି

ବାହାରେ ଦୀପାଳି ର ମେଳ

ତା ସାଥେ ଚିକମିକ ଆଲୁଅ ର ଖେଳ,

କେତେ ଯେ ଆତସବାଜି ର କୋଳାହଳ I

କିନ୍ତୁ..ଭିତର ର ଦରଜା ଖୋଲିଲା ବେଳକୁ...

ଆଃ..!! କି ନିସ୍ତବ୍ଦତା...କି ନିରବିଚ୍ଛିନ ଅନ୍ଧକାର I

ସତେ ଲାଗେ ଆବୋରି ବସିବ କି..!!

ମୋ ସମଗ୍ର ସତ୍ତା କୁ ।

ଏ କଣ..!! ମନ ର ପ୍ରତିଟି ଅଳିନ୍ଦରେ

ସଞ୍ଚରି ଯାଇଛି ଅନ୍ଧାର ର ରାଜୁତି ।

ଆଉ ମୋ ହସ ଖୁସି ଦୟା କ୍ଷମା ଶାନ୍ତି ଯେ

ବନ୍ଧା ପଡିଛନ୍ତି ରାଗ ରୋଷ ଦ୍ୱେଷ ଆଉ ଅହଂ ପାଖରେ ।

ଅନୁନୟ ହେଉଛନ୍ତି ଧାରେ ଆଲୁଅ ପାଇଁ;

ଏଇ ଅନ୍ଧ ଗଳି ରୁ ଟିକେ ନିସ୍ତାର ପାଇଁ।

କିନ୍ତୁ ଏ ଅନ୍ଧାରି ରାଜା ଅନ୍ଧ ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ପରି

ଆଲୋକ ର ସବୁ ଉତ୍ସ ବନ୍ଦ ଯେ କରିଛି..!!

ଆସିବାର ବାଟ କାହିଁ..!!

ନା...ରହି ତ ହେବନି...

ଏ ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ବାତାବରଣରେ,

ମତେ ବି ଟିକେ ଦରକାର

ଖୋଲା ଆକାଶ ଆଉ ମୁକ୍ତ ପବନ I

ମୁଁ ବି ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁ !!

ଅବିଶ୍ୱାସ ଓ ପ୍ରତାରଣା ର ଚୌହଦୀ କୁ ଡେଇଁ

ସମ୍ମାନ ଓ ଆତ୍ମ ପ୍ରତ୍ୟୟ ର ଜୀବନଟେ ଜିଇଁବାକୁ I

ଏ ନିରନ୍ଧ୍ର ଅନ୍ଧକାର ମଧ୍ୟେ

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସତ୍ତା ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହେବା ଆଗରୁ

ମତେ ହିଁ ଖୋଜିବାକୁ ପଡିବ ମୋ ଆତ୍ମ ସତ୍ତାକୁ II

ମତେ ହିଁ ବୁଝିବାକୁ ପଡ଼ିବ

ମୋ ଆସିବାର କାରଣ ର ପ୍ରାସଙ୍ଗିକତା କୁ II

ଜାଳିବାକୁ ପଡିବ ବିବେକର

ଛୋଟ ଦୀପାଳିଟିକୁ ଅଖଣ୍ଡ ଦୀପ ରେ II

କେଜାଣି;...

ନିରାଶା ର ଅନ୍ଧକାର ମଧ୍ୟେ

ଆଶାର କ୍ଷୁଦ୍ର ଆଲୋକ ବର୍ତ୍ତିକାଟିଏ ଅବା ହୋଇ

ବତୀଘରଟେ ପରି ବାଟ କଢେଇବ ମତେ;

ଆଉ ଆଖି ବି ଦେଖେଇବ

ମୋର ଅସତର୍କ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମାନଙ୍କରେ I

ଅହରହ ଜଳୁଥିବ ଦୀପଟିଏ ହୋଇ

ମୋ ଅସ୍ତିତ୍ୱ ଭିତରେ I

ଆଲୋକିତ କରୁଥିବ..

ମୋ ଅନ୍ତର ର ନିଭୃତ କୋଣ କୁ;

ବଞ୍ଚିବାକୁ ରାହା ଦବ ମତେ "ମୁଁ" ହୋଇ II