ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ଶ୍ରୀ ଯେବେ ଲାଗେ କୃଷ୍ଣ ନାମ ଆଗେ

          ବୁଝିବାକୁ ହୁଏ ସହଜ ,

ଯେତିକି ଅନ୍ଧାର ସେତିକି ସୁନ୍ଦର

       କୃଷ୍ଣ ନାମ ସିନା ଅରଜଃ ।

ସତ୍ୟେ ନାରାୟଣ ଦ୍ବାପରେ ମୋହନ

         ଦଶ ଅବତାର ଦର୍ଶନେ ,

ତପୀ ର ତର୍ପଣ ପାପେ ସୁଦର୍ଶନ 

        ବେଣୁଧର ଗୋପ ଜନେ ।

ସଂସାର ପାଇଁକି ସଂସାରୀ ବୈରାଗୀ

         ଅବତାରୀ ଅବତାରେ ,

ସନ୍ଥ ପାଳି ଅରି ସଂହାରେ ସଂହାରୀ

        ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରେ ।

ଯୁଗ ଯାଏ ବିତି ହଜି ଯାଏ ବୁଦ୍ଧି 

      ମୁନୀ ଋଷୀ ଦେବ ସୁରେ ,

ଭେଦ ନପାଅାନ୍ତି କୃଷ୍ଣରେ ଭ୍ରମନ୍ତି

        ଭୂମିରୁ ଭୂମାକୁ ନରେ ।

ଅକାଳ ସକାଳ ସେହି ମହାକାଳ

      ସେହି ଅନ୍ତ ପୁଣି ଅନନ୍ତ ,

ବ୍ରହ୍ମା ଯା' ନାଭିରେ ଚରଣରେ ଗଙ୍ଗା

      ମସ୍ତକ ରେ ଶିବ ଶମ୍ଭୁ ତ ।

ବନ୍ଦୀ ଘରେ ଜାତ ବନ୍ଧନ ରୁ ମୁକ୍ତ

      ବାନ୍ଧି ରଖେ ସାରା ଜଗତ ,

ଏଇଠାରେ ଥାଏ ଏଇଠି ନଥାଏ

      ଭେଦ ପାଏ ନାହିଁ ପଣ୍ଡିତ ।

ବାଳୁତରେ ହସ କୈଶୋରରେ ରାସ

      ଯୌବନେ କଲେ ଯୁଦ୍ଧ ,

ଉତ୍କଣ୍ଠା ଭରି ଅସୁର ଅସୁରୀ

      ଅନେକ କରିଲେ ବଦ୍ଧ ।

ଶାନ୍ତିଦୂତ ସାଜି ଶାନ୍ତି ଆଣେ ଖୋଜି

     ରଚେ ପୁଣି ମହାଭାରତ ,

ନିଜ ହାତେ ନିଜେ ନାଶଇ ବଂଶଜେ

      ନିଜେ ହୁଏ ଶରାହତ ।

ରଣ କ୍ଷେତ୍ରେ ଥାଇ ରଥା ରୁଢ଼ ହୋଇ

     ଗାଇ ପାରେ ଯିଏ ଗୀତା ,

କେବେ ସେ କନିଷ୍ଠ କେବେ ପୁଣି ଜ୍ୟେଷ୍ଠ

     କେବେ ପୁତ୍ର କେବେ ପିତା ।

କୃଷ୍ଣ ନାମ ରସ ସବୁଠୁ ସରସ

         କେବଳ ପିପାସୁ ଜାଣେ ,

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମାମୃତ ଅଜରା ଆଶ୍ରିତ

          ବଇକୁଣ୍ଠ ଧାମ କିଣେ ।