ପ୍ରିୟତମ ମୋର

ଛିଃ ତମେ କେଡ଼େ ଇସ୍

କଥାରେ କଥାରେ

ପ୍ରେମର ସେ ପରିଭାଷା

ମୋ ଆଗେ ଦେଉଛ ତ କହି

ଲାଜରେ ଯାଏ ମୁଁ ଝାଉଁଳି

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ହସୁଥାଅ

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ।

ମୋ ପ୍ରେମର କୋଣାରକେ

ତୁମେ ଅଟ ସେହି ଶିଳ୍ପୀ

ହାତରେ ତୁମର ନିହାଣ ମୁଗୁର

ମୁଁ ତ ସାମାନ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତର

ତୁମ କଳ୍ପନାରେ ଗଢିଦେବ

ରୂପ ଦେବ ଅପସରା

ଅବା ତ କିନ୍ନରୀ ।

ପ୍ରିୟତମ ମୋର

ତୁମ ପ୍ରୀତି ବତୀଘରେ

ଆଲୋକଟେ ହୋଇ

ଜଳୁଥିବ ପ୍ରତି ରାତି ପ୍ରତି ଦିନ

ଦିକିଦିକି ହୋଇ

ପ୍ରେମର ସେ ରାଗେଣୀରେ

ଭିଜୁଥିବି ନିତି ।

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଭାରି ଦୁଷ୍ଟ

ମଧୂପର ପରି କରି ଗୁଣୁଗୁଣୁ

ଆଙ୍କି ଦିଅ ଅଧରେ ଚୁମ୍ବନ

ନା, ନା କହି

ଦୂରେଇ ତ ଗଲେ

ଭିଡିଆଣ ପାଖକୁ ତୁମର

ବାହୁର ବନ୍ଧନେ ବାନ୍ଧିଦିଅ

ପାରେନି ମୁକୁଳି ।

ଇସ୍ ତୁମେ ଭାରି