ଫଗୁଣ ଦେଇଛି ପହିଲି ଚିଠି

ମାଘ ହୋନ୍ତେ ଅନ୍ତ ରୂପସୀ ବସନ୍ତ

ଧରଣୀ କୋଳରେ ପଡ଼ିଲା ଲୋଟି

ସତେ କି ଲାଗଇ ପ୍ରକୃତିରାଣୀକୁ

ଫଗୁଣ ଦେଇଛି ପହିଲି ଚିଠି ?

ଆସିବି ଆସିବି ବୋଲି କହି କହି

ପୂରିଗଲା ଯେବେ ଏକ ବରଷ 

ଚିଠିଟି ଭିତରୁ ତା' ପରିଭାଷାରୁ

ଛୁଟିଲା ଆହା ! କି ମଧୁର ବାସ ।

ପତରେ ପତରେ ଫୁଲରେ ଫୁଲରେ

ମଧୁ ମଳୟରେ ତା'ର ଝଲକ

ତନୁରେ ତନୁରେ ବୋଳେ ସପ୍ତରଙ୍ଗ

ବିଭୋରେ ଅନ୍ତର ତୋଳେ ପୁଲକ ।

କୋକିଳ କଣ୍ଠର ସୁମଧୁର ସୁରେ

ଆମ୍ରକନନଟି ଉଠେ ଉଲ୍ଲସି

ମଧୁପାୟୀଙ୍କର ମଧୁ ଗୁଞ୍ଜରଣ

ଆମ୍ବ ବଉଳରୁ ଆସଇ ଭାସି ।

ମେଲିଦିଏ ହୋଲି ତା' ରଙ୍ଗ ପସରା

ଭାଇଚାରା ବୁଣି ଚାଲନ୍ତି ଜନେ

ଜୀବନକ୍ଷେତଟି ହସଇ ସତେକି

ଫଗୁଣ ଚିଠିକୁ ଅବଲୋକନେ ।

ଶ୍ରୀରାଧାମାଧବ ଚଢ଼ି ବିମାନରେ

ବାହାରି ଯାଆନ୍ତି ମେଲଣ ଥାନ

ଭାବଭକ୍ତି ରସ ଛୁଟାଇ ଭକତେ

କରିଥାନ୍ତି ଚର୍ମଚକ୍ଷୁ ପାବନ ।

ଗୋପାଳ ବାଳକେ ବାଡ଼ି ଖେଳେ ମାତି

ଫଗୁ ଫୁଆରାରେ ନାଚିନାଚିକା

ଦେଖଣାହାରୀଙ୍କୁ ନେଇଥାନ୍ତି କିଣି

ସତେ ଗୋପପୁର ସଖୀ ଦୂତିକା ।

ଚିଠିର ଶେଷରେ ଚଇତ୍ରକୁ ଡାକି

କହଇ କାନରେ ବସନ୍ତ ଗାଥା

ଚଇତି ଘୋଡ଼ାକୁ ସଜାଇ ଧୀବର

ଗୀତେ କହେ ଘୋଡ଼ା ନାଚର କଥା ।।