ପଦାରେ ଶୀତୁଆ ସଂଜ

କିଏ ଜାଣି ଥିଲା ଭାରତ ବନ୍ଦ

    ଦିନ ଯାଇ ହେଲା ସଂଜ ,

ଗାଡ଼ି ଘୋଡ଼ା ନାହିଁ ଯିବି ବା କେମିତି

     ନାହିଁ ପାଶେ ଶୀତ ସଜ ।

ଶୀତ ଜାଣେ ନାହିଁ ଧନୀ କି ଗରିବ

      ସଭିଙ୍କୁ ଥରେଇ ମାରୁଛି ,

ଛାତ ତଳେ ଥାଅ ଛତା ତଳେ ଥାଅ

      ଶୀତ ତା ପଛରେ ଧାଉଁଛି ।

ଆଜି ମୁଁ ବୁଝୁଛି ଅଭାବୀ ମଣିଷ

      ଶୀତରେ କେମିତି ଜୀଉଁଛି ,

ଖୋଲା ମେଲା ଏଇ ଆକାଶଟା ତଳେ

       ଜୀବନ ସାଙ୍ଗରେ ଯୁଝୁଛି ।

ଯୁଆଡ଼େ ଚାହିଁଲେ ଶୀତର ଲହରୀ

        ବାଘ ଭଳି ମାଡ଼ି ବସିଛି ,

କଅଁଳା ବାଛୁରୀ ପରି ମୋ ପାଦଟା

       ଶୀତେ ଏଠି ସେଠି ପଡ଼ୁଛି ।

ମନୁ ରିକ୍ସାବାଲା ମନ କଥା ଜାଣି

       ନିଆଁ ଟିକେ ଆଣି ଜାଳୁଛି ,

ଭାରଯା ତାହାର ଛୁଆଟାକୁ ଧରି

      ପିନ୍ଧା କାନି ଟାଣି ଘୋଡ଼ୁଛି ।

ସାତ ସିଆଁ ଚିରା ଚାଦର ଘୋଡ଼େଇ

       ବୁଢ଼ା ଭିକାରିଟି ବସିଛି ,

ଶୀତୁଆ ସଂଜକୁ ଉଷୁମ କରିବ

      ଖଣ୍ଡିଆ ବିଡ଼ିଟେ ଟାଣୁଛି ।

କୁଁ କୁଁ ହେଇ କୁକୁର ଛୁଆଟା

      ମାଆ ପେଟ ତଳେ ପଶୁଛି ,

ସହି ନପାରିକି ଶୀତର ପ୍ରକୋପ

      ବିଲୁଆ ସଂଜରେ ଭୋକୁଛି ।

ଖାଁ ଖାଁ ଲାଗେ ଗାଅାଁରୁ ସହର

      ବୁଲା ଷଣ୍ଢ ରଡ଼ି ଛାଡ଼ୁଛି ,

ହାଟ ସାରି ଫେରେ ହାଟୁଆ ହାଟରୁ

      ଟିପା ବତୀ ହାତେ ଧରିଛି ।

ସତରେ ବାହାରେ ଶୀତୁଆ ସଂଜରେ

      ଜୀଇଁବା ବିଷମ ଲାଗୁଛି ,

ଗୋଟିଏ ସଂଜରୁ ବୁଝିଗଲି ଏବେ

       ଅଭାବୀ କେମିତି ବଞ୍ଚୁଛି ।