ନିସ୍ଵ ଜନର ନିବେଦନ

ହେ,ଈଶ୍ୱର ତୁମ ଚରଣରେ ମୁଁ 

    କୋଟିଏ ପ୍ରଣତି ଢାଳି 

ମିନତୀ ମୋହର କରନ୍ତୁ ହେ ଘେନା 

      ଭକତି କୁସୁମାଞ୍ଜଳି |

ଏ ଶୁଭଲଗନେ ମନ ଉପବନେ 

   ତୁମରି ସତ୍ତାର ପରଶ ପାଇ 

ମୁକୁଳିତ ମନ ବିଲୋଳିତ ହୁଏ 

    ମନ ମାନକୁ ମୁଁ ଦେଲି ହଜାଇ |

ଜଗତର ତ୍ରାଣ କରତା ତୁମେ ହେ 

    ଅନେକ ହୃଦୟେ ସରଳ ସୂତ୍ର 

ଦେଇଛ, ନେଇଛ ଇଚ୍ଛା ଅନୁସାରେ 

    ତୁମେ ତ ସଂସାରେ ଅମୋଘ ମନ୍ତ୍ର |

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ସୁନ୍ଦର ପ୍ରଭୁ ନିରାକାର 

     କାନ୍ତ କମନୀୟ ପରମ ବ୍ରହ୍ମ

ଗଗନେ ପବନେ ସଦା ମୁଖରିତ 

    ତୁମରି ପ୍ରେମର ମହିମାଗାନ |

ପ୍ରତ୍ୟୁଷେ ପ୍ରଦୋଷେ ତୁମକୁ ହିଁ ସ୍ମରେ 

    କରିବାକୁ ଏହି ସଂସାର ପାର 

କିନ୍ତୁ ହେ ଠାକୁର ଏତେ ନିଷ୍କରୁଣ 

   କାହିଁକି ମୋଠାରେ ଏ ଅବିଚାର |

ରତ୍ନବେଦୀପରେ ବସି କି କଳୁଛ 

   ମୋର ହୃଦୟର ଅସୀମ ବଳ 

ଜୀବନ ସଂଗ୍ରାମେ ହାରିବା ପଥରେ 

   ତୁମେ ବଢାଇଛ ମୋ ମନୋବଳ |

ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାର ଦୂର କରିବାକୁ 

   ଜ୍ଞାନାଲୋକ ତୁମେ ଦୀପର ଶିଖା 

ଆଜୀବନ ତୁମ ଶ୍ରୀପଦେ ଶରଣ 

    ରଖି ଚାଲିବି ମୁଁ ରଖିଣ ନିଷ୍ଠା |

ସ୍ନେହ ମମତାର ସତ୍ୟ ଅହିଂସା ର 

    ପ୍ରତୀକଟିଏ ମୁଁ ହୋଇବି ସଦା 

କରପତ୍ର ଯୋଡି ସତ ମୁଁ କହୁଛି 

  ଲୋଡ଼ାନାହିଁ ମୋର ସୁଖ ସଉଦା |

କେତେ ଯେ ମାରୁଛ କେତେ ବି ତାରୁଛ 

   ମୋ ପାଇଁ ଏଥିରୁ ଗୋଟେ ବି ନୁହେଁ 

ପାପୀଠାରୁ ପାପୀ ତା ଠାରୁ କି ପାପୀ 

   ସେ ପାଇଁ କରୁଣା ଉଣା ଯେ ହୁଏ |

ମାଗିବା ଆଗରୁ କାହାକୁ ଦେଉଛ 

  ସେ କି ବେଶୀ ତୁମ ଆପଣା ଲୋକ 

ମୁଁ ମାଗିଲେ କିଛି ମୁହଁ ବୁଲାଉଛ

   ନେହୁରା ହେଲେ ବି ଶୁଣୁନା ଡ଼ାକ |

ମୋତେ ନ ଚାହିଁଲେ ନ ଚାହଁ ହେ ପ୍ରଭୁ 

   ସଂସାର ଲୋକଙ୍କୁ ଚାହଁ ହେ ଥରେ 

ସର୍ବ ଦୁଃଖ ହାରୀ କର ଦୁଃଖୁ ପାରି 

   ରଚ ନାହିଁ ଆଉ ମାୟା କା'ଠାରେ |