ମୁଁ କନ୍ୟା ବୋଲି

ମାଆ

ତୁମେ ପରା ସର୍ବଂସହା

ଧରିତ୍ରୀ ର ରୂପ

ଜଠରେ ଧରିଲ ମୋତେ

ଆଦରରେ କେତେ।

କୁମାରୀ ଜୀବନ ତେଜି

ନାରୀରୂପେ ହେଲା ଅଭିହିତ

"ମାଆ" ଡାକ ଶୁଣିବାକୁ

ଅଧିରା ହୁଏ ଜନନୀ

ହେଲେ ତୁମେ ।

ମୁଁ କନ୍ୟା ବୋଲି

ଜାଣିଗଲ ଯେବେ

ଭୂମିଷ୍ଠ ହେବାର ଆଗୁ

କରିବାକୁ ନାଶ

ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଲ ତୁମେ।

କିବା ମୋର ଦୋଷ

ପୁତ୍ର ଅବା କନ୍ୟା

ବିହିର ତ ସୃଷ୍ଟି।

କନ୍ୟା ବୋଲି ମାତା

ତୁମ ସ୍ତନୁ ବୋହିବନି

ସେ ଅମୃତର ଧାରା ?

ତୁମ ଗର୍ଭେ ବଢୁଥିଲି

ଦେଖିଲି ସପନ କେତେ

ଭୂମିଷ୍ଠ ମୁଁ ହେବି

ଅନ୍ଧାରୁ ବାହାରି

ଦେଖିବି ମୁଁ

ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଆଲୋକ ଲହରୀ।

ମାତା ହୋଇସାଜଲ ରାକ୍ଷସୀ

ଜନ୍ମ ହେବା ଆଗରୁ

କଲ ଭୃଣ ହତ୍ୟା ।

ଦୟାମାୟା ନାହିଁ ତୁମ ହୃଦେ

ଭୁଲିଗଲ ତୁମେ ବି ତ ନାରୀ

ଧନ୍ୟ ତୁମ ପିତାମାତା

ତୁମକୁ ଦେଲେତ ଜନ୍ମ

ଅନ୍ଧାର ଗହ୍ବରୁ

ପାଇଲ ତ ମୁକ୍ତି ।

ଆଲୋକରେ ହୋଇ ଉଦଭାଷିତ

ରଖାଗଲା ସ୍ବାକ୍ଷର

ହେଲେ ମୁଁ

ଏକ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ।

ଦୁନିଆଁ ଆଲୋକ

ନାହିଁ ମୋର ଭାଗ୍ଯେ

ଦେଖିବିକୁ ଦେଲନାହିଁ।

ନିଜ ରକ୍ତେ ଅଧାଗଢ଼ା

କଣ୍ଢେଇ ମୁଁ ଥିଲି

ଭାଙ୍ଗିଦେଲ ମୋତେ

ରହିଗଲା ସ୍ବପ୍ନ

ତଥାପି ବି ତୁମେ ମୋର

ଅଟ ମାତାପିତା ।