କାହିଁକି ଏତେ ନିର୍ଦ୍ଧୟ

ଦରିଆ କୂଳରେ ତୁମ ଦେଉଳ, 

ବସି ଭକତଙ୍କୁ ଦେଉଛ ବଳ |

ଦୟାନିଧି ତୋ'ବିନା କେ ତାରିବ, 

ତୋ ଗୁଣ ପ୍ରଭୁ କେ ବର୍ଣ୍ଣିପାରିବ ।

ଜଗତଜନେ ତୁ ଏକା ଭରସା

କୃପାବଳେ ଟାଳ କରୋନା ଦଶା ।

କରୁଣା ପରଶି ଭକତ ଜନେ, 

ଆଶରା ଦେଇଛୁ ଅତି ଯତନେ |

ତୁହି ଚକାଡୋଳା ଜଗତ ସାଇଁ, 

ଉଦ୍ଧାର କର ହେ ସୁଦୟା ବହି |

ଚରଣେ ଆଶ୍ରିତ ସବୁ ମାନବ, 

ଆସନ୍ନ ଵିପଦୁ ନିଶ୍ଚେ ତାରିବ |

ଜୀବନ ତରୀ ମୋ ଜଳେ ଭାସୁଛି, 

ଟଳମଳ ହୋଇ କୂଳ ଖୋଜୁଛି |

ତୁମ୍ଭେ ଦୟାକଲେ କୂଳେ ଲାଗିବ, 

ତୁମ୍ଭେ ମୋ ଡାକରା ଥରେ ଶୁଣିବ |

ବିପଦଭଂଜନ ବିଶ୍ୱ ବିହାରୀ, 

ମାରିବା ରଖିବା ଖେଳ ତୁମରି |

ମହତପଣିଆ ଦେଖାଅ ହରି,             

ଏ ମହାମାରୀ ରୋଗ ଦିଅ ହେ ଟାଳି| 

ଅବେଳ ରେ ଦେଇ କଠିନରୋଗ, 

ନିରୀହ ଙ୍କୁ ମାର ଏ'କି ରାଗ ।

ମନବୁଝିଲାନି ପଠାଇ ବାତ୍ୟା, 

ବୁଡାଇ ଦେବ କି ସଂସାର ସତ୍ତା ।

କପଟୀ ଠାକୁର ପହଡ଼ ଖୋଲି, 

ଦେଖ ପଡିଅଛି କାନ୍ଦ ବୋବାଳି |

ପତିତପାବନ ବାନା ଉଡାଅ,  

ଆଉ ହୁଅନାହିଁ ଏଡ଼େ ନିର୍ଦ୍ଧୟ |