ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠର ବନ୍ଧୁ

ବୁଲୁଥିଲି ଦିନେ ଚନ୍ଦ୍ରପଷ୍ଠରେ ଚନ୍ଦ୍ରଯାନରେ ବସି ।

ଘେରି ଗଲେ ମୋତେ ଚନ୍ଦ୍ରମାନବ ଭାବି ଶତ୍ରୁ ଆସିଛି ପଶି ।

ଜଣେ ଧରି ଥିଲା ଜ୍ବଳନ୍ତ ମଶାଲ ଜଣେ ଧରିଥିଲା ଲାଠି ।

ମହିଳାଙ୍କ ପାଶେ ଭୟଭୀତ ପ୍ରାୟ ଥିଲା ତା ଶିଶୁ ପୁତ୍ରଟି ।

ଶତୃଟେ ଭାବି ଘେରିଗଲେ ଆସି କରିବାକୁ ବନ୍ଦୀ ମୋତେ ।

ଅଞ୍ଚଳଟି ଥିଲା ଦୁର୍ଗମ ବନ୍ଧୁର ପର୍ବତ ତଟିନୀ କ୍ଷେତେ ।

ନମ୍ର ଶୋଭାବେ କୋମଳ କଣ୍ଠରେ କହିଲି ବନ୍ଧୁ ଶୁଣ ।

ଆସିନାହିଁ ମୁଁ ଶତ୍ରୁ ହେବାକୁ ମିତ୍ରତା ମୋର ଗୁଣ ।

ବନ୍ଧୁତାର ହାତ ବଢାଇଲେ ମୋତେ ପୃଥିବୀରୁ ଚନ୍ଦ୍ର ଯାଏ ।

ନମ୍ର ଶୋଭାବ କୋମଳ ବଚନ କ୍ରୋଧ ବଦଳାଇ ଦିଏ ।

ବିଦାୟ ମାଗିଲି ଫେରିବି ଘରକୁ ଚନ୍ଦ୍ରଯାନରେ ବସି ।

ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲି ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠର ଖଟରୁ ପଡିଲି ଖସି ।