ବନ୍ଦି ଜୀବନ

କାହିଁ କେତେ କାଳ ରାତ୍ରିର ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ

ହଜିଯାଏ ମଧୁ ରାତ୍ରିର ସ୍ଵପ୍ନ,

ମାଟି କଳସ ପାଲଟେ ଖପରା

ସେସବୁର ହିସାବକୁ

ସଂଖ୍ୟାରେ ଶବ୍ଦରେ ସାଉଁଟି ହୁଏନି;

ବେହିସାବୀ ମନେ ଛାଇ ଯାଇଥାଏ

ଅପାରଗ ପଣିଆର ସ୍ୱାକ୍ଷର ।

ବୁଢିଆଣୀ ଜାଲ ଭିତରେ ଅସହାୟତାର ରାଗିଣୀ ତୋଳୁଥିବା ମାଛି ପରି

ସବୁ ସଂସାରୀ ଡହଳ ବିକଳ

ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖର ମାୟାରେ ଚିରକାଳ ବନ୍ଦି ଏ ଜୀବନ ।

ବଦଳୁଥାଏ ଭବିଷ୍ୟର ଚିତ୍ର,

ଏମିତି ତ ଜୀବନ

କେତେ ଭଂଗାଗଢ଼ାର ଇତିହାସ ସ୍ୱପ୍ନ, ବାସ୍ତବତାର ଅନୁଭବ,

କେବେ ଶାନ୍ତ ସକାଳର ଝରାଫୁଲ ତ'

କେବେକେବେ

ମଧ୍ୟାହ୍ନର ସୂର୍ଯ୍ୟମୂଖୀ ପରି ।।