ଭକ୍ତି ପୁଷ୍ପ-୪

       ଈର୍ଷା କରେ ରାଈ

       ରାତି ଗଲା ପାହି

     ସପନ ତ ବାକି ରହିଗଲା 

        ଆସି ଥିଲେ କାହ୍ନୁ

         ଯାଉ ନାହିଁ ମନୁ

     ପରମ ଆନନ୍ଦ ମିଳୁ ଥିଲା ।

        ପାଶେ ବସି ଥିଲେ

         ମୃଦୁ ହସୁ ଥିଲେ

     ମୁଁ ଶୋଇ ଥିଲି କୋଳରେ  

         କରି ଆଲିଙ୍ଗନ

         ଦେଲେ ଗୋ ଚୁମ୍ବନ

     ଲାଜେ ବୁଡ଼ି ଗଲି ଝାଳରେ ।

         ଛାତି ତଳେ ମୋର

         ଢିଙ୍କିର ପ୍ରହାର

      ନିଃଶ୍ୱାସ ବି ଥିଲା ପ୍ରଖର  

        ଚନ୍ଦ୍ରସେଣା କେବେ

        ଉଠି ଯିବେ ଭାବେ

      ଭୟରେ ମୋ ମନ ଅସ୍ଥିର ।

         ଏଡ଼େ ରସିକିଆ

         ରସରେ ମହୁଅଠା

      ହାତ ମାରି ଦେଲେ ଅଣ୍ଟାରେ  

          ଚମକି ପଡ଼ିଲି

          ଭାବରୁ ଫେରିଲି

      ଭାବ ବିନୋଦିଆ ଥଟ୍ଟାରେ ।

         ସରମେ ସରମି

         ଶିରକୁ ନରମି

      ଆଉଜି ପଡ଼ିଲି ଛାତିରେ 

         ପ୍ରଥମେ ଜାଣିଲି

        ଏତେ ମିଠା ବୋଲି

     ଚୋରା ଚୋରା ଏଇ ପ୍ରୀତିରେ ।

          ସହି ପାରିଲୁନି

     ଆଲୋ ଉଷା ରାଣୀ

      କାହ୍ନୁ ଥିଲେ ବୋଲି ପାଖରେ 

           ସପନ ଅଧାରୁ

          ଆସି ଉଭା ହେଲୁ

      କଳସୀଟେ ଧରି କାଖରେ ।

          ଉଷା ବୋଲେ ରାଈ

          ଦୁଃଖ କର ନାହିଁ

      ମୁଁ ଆସେ ନାହିଁ ମୋ ଇଚ୍ଛାରେ  

           ସବୁ କାମେ ପରା

           ତାଙ୍କରି ଇସାରା 

      ରାଗୁଛ ମୋ ପରେ ତୁଚ୍ଛାରେ ।

           ପିତା ଘରେ ପ୍ରୀତି

          ଭଲ ଲାଗେ ଅତି

      ଶାଶୁ ଘରେ ଶୋଭା ପାଏନା  

          ମନେ ଥିଲେ ଭକ୍ତି

           ମିଳେ ସିନା ମୁକ୍ତି

     ତା'ଠାରେ ବାସନା ରଖନା ।