ବାର୍ଷିକୋତ୍ସବ

ମୁଁ ଦିନେ ତୁମ ପରି ଛୋଟ ଥିଲି

ଏଇ ସ୍କୁଲରେ ପାଠ ପଢୁଥିଲି

ଆଜି ଅତିଥି ଆସନରେ ବସିଛି

ତୁମକୁ ବା ଦୁଇ ପଦ କହୁଛି ।

କେତେ ଅତୀତ ସ୍ମୃତି ଯୋଡ଼ି ବସେ

ପିଛିଲା କଥାଗୁଡ଼ା ମାଡ଼ି ଆସେ

 ଶ୍ରେଣୀ ଶିକ୍ଷକ ଗାଆଁ ସାଙ୍ଗ ସାଥି

ସବୁ କିଛି କେମିତି ପ୍ରିୟ ଥିଲେ ।

ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକ ଆଜି

ସମୟର ଗର୍ଭେ ବିସ୍ମୃତ ପ୍ରାୟ

ପୁଣି ଆଉ କେତେକ ତ ଅଛନ୍ତି

ଏଇ ଯେମିତିକି ଶିଆଳ ସାର୍ ।

ନନ୍ଦ ସାର୍ ଓ ଆଉ ଅନ୍ୟମାନେ

ସେଇ ସ୍କୁଲ୍ ବି ଅଛି ଯେଉଁଠି ମୁଁ

ସେ ଦିନ ପରା ବାର୍ଷିକୋତ୍ସବରେ

ଏମିତି ଲଣ୍ଡଭଣ୍ଡ ହେଉଥିଲି ।

ହୋ-ହାହ୍ଲା କରି ସ୍ୱର ମଚାଉଥିଲି

କାହାରିକୁ କିଛି, ଶୁଣୁ ନଥିଲି

ମୋତେ ନଶୁଣ, ତାଙ୍କୁ ବି ନଶୁଣ

କାହାକୁ ନଶୁଣ, ଆପତ୍ତି ନାହିଁ ।

ଏଠି ପରମ୍ପରା କିନ୍ତୁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର

ଏଭଳି ଅନେକ ଉତ୍ତମ ଛାତ୍ର

ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଅତି ସକ୍ଷମ

ହେଇ ଯେମିତି ପର୍ଶୁ, କୂଳ, ଚିନ୍ତା ।

ଆଉ କେତେ କେ ଝାପ୍ସା ମନେପଡ଼େ

ତୁମେ ବି ତ ଉପରକୁ ଉଠିବ

ଏ ଦେଶର ସର୍ବୋଚ୍ଚ କର୍ତ୍ତା ହେବ

ଖାଲି ମନ ଦେଇ ପଢିଲେ ହେଲା ।

ତୁମେମାନେ ତ ଖୁବ୍ ଭଲ ପିଲା

ଆମଭଳି ଏତେ ଚଗଲା ନୁହେଁ

ଖାସ୍ କରି ମୋ ପରି ଆଦୌ ନୁହଁ

ମୁଁ ସିନା ଚଗଲାଟା ବାରବୁଲା ।

ତୁମେ କିନ୍ତୁ ମୋତେ ପାଠୁଆ ଲାଗ

ମୁଁ ତୁମ ପାଖେ କାହିଁକି କେଜାଣି

ଏମିତି ଆତ୍ମହରା ହୋଇଉଠେ

ଅତୀତ ରୋମନ୍ଥନ କରି ବସେ ।

ମଞ୍ଚ ଉପରେ ଛିଡ଼ା ହୁଏ ସତ

ହେଲେ ଇଛା ହେଉଛି କ’ଣ ଜାଣ ?

ତଳକୁ କୁଦ ମାରି ଦିଅନ୍ତି କି?

ତୁମ ମାନଙ୍କ ସହ ଦମେ ନାଚନ୍ତି ।

ଖୁସିରେ ଡିଅଁନ୍ତି,ସ୍କୁଲ ଘରେ ତ

କେତେ ପୁଡ଼ିଆ ସଜଡ଼ା ଗଲାଣି

ମିଠା ବରା ସିଙ୍ଗଡ଼ା ପେଟେ ଖାଇ

ଖୁସିରେ ଘରକୁ ଆସନ୍ତି ଫେରି ।

ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଯାଆନ୍ତି ଶୋଇ

ପିଛିଲା କଥା ଗୁଡ଼ାକ ସପନେ

ଦୋହରାଇ ମନେପଡ଼ନ୍ତା ଖାଲି

ଶୋଇ ଶୋଇ ସେ ନିଦ ଅନ୍ଧାରେ ।

ମୁରୁକି ମୁରୁକି ଯେ ହସୁଥାନ୍ତି

ଆଜି ପ୍ରଗଳଭ ହୋଇ ଉଠୁଛି

ତୁଚ୍ଛାଟାରେ ଏଣୁ ତେଣୁ ଗପୁଛି

ସତ କହୁଛି ଏଠି ଆସି ନାହିଁ ।

ନିଜର ନିଜେ ବଡ଼ିମା କରିବାକୁ

ମୁଁ ତ ଆସିଛି ତୁମ ଗହଣରେ

ଟିକିଏ ଆତ୍ମୀୟତା ବାଣ୍ଟିବାକୁ

ତୁମଠୁଁ ତୁମର ହୋଇ ତୁମର ।

ସେଇ ଆପଣାର ପଣିଆଟାକୁ

ଖାଲି ଟିକେ ଆପଣେଇ ନେବାକୁ

ହେଲେ ତୁମଠୁଁ ତୁମର ସେଇ

ନିଆରା ଆପଣାର ପଣିଆଟା ।

ଖାଲି ଟିକେ ମୋତେ ମିଳିଲେ ହେଲା

ଖାଲି ଟିକେ ମୋତେ ମିଳିଲେ ହେଲା ।