ଆଶୟ

ସ୍ତ୍ରୀରି ଛୁଆ ପିଲା ହେଲେଣି ଖପ୍ପା

ଘରେ କେଟେ କେଟେ ନିତି

ସମୟଟା ଯାଏ କେଉଁ ବାଟେ ଚାଲି 

ହିସାବ ପରେନି ରଖି।।

ଲେଖିଲେ କି ଅବା ମିଳବ ଉପାଧି

କେଉଁଟା ହୁଏନି ସିଧା

ତେଣୁ ପରା ମୋର ସବୁ କାମ ବେଙ୍ଗା

କବିତା ପସରା ମେଲା।।

ଲେଖିଲେ ବା କେହି ପଢ଼ନ୍ତେ କି ଭଲା

ପଢିବେ ନାହିଁ ସେ କେହି

ମତାମତ ପାଇଁ ଫେସ୍ ବୁକ୍ ପାଲା

ମତ କାହିଁ ମିଳେ ନାହିଁ।।

ପ୍ରେସ୍ ବାଲା ତାହା ପ୍ରେସ୍ କରେ ନାହିଁ

ପତ୍ରକାର ଛାପେ ନାହିଁ

ମୁଁ କାହିଁ ଲେଖିବି ସମୟ ସାରିବି

ଚିଡ଼ା ଲାଗିଲାଣି ଭାରି।।

ଆଶୟ ଯେ ଆଉ ନାହିଁ ମୋର ମନେ

ଗର୍ବ ହେଲାଣି ତ ଖର୍ବ

ଆଶୁଗ ପ୍ରାୟତଃ କବିତ୍ଵ ମୋ ଆଜି

ପାଳେ ଲେଉଟାଣି ପର୍ବ।।