पाऊसप्रेम

विजांचा खेळ करत धावत आलेला पाऊस

खट्याळ मनाला उधाण वारा आणतो

अन् वातावरणात धुंद गारवा आणून

सगळ्या दगदगीतून मोकळा श्वास देतो

कोवळ्या झुळुकेने पानही तरारून जातात

वाराही फिरवतो दवंडी पावसाच्या गाण्याची

थेंब मोत्यांचे झेलत गंधाळून जाते ही माती

अन् मग वाढत जाते शान साऱ्या शिवाराची

जगाच्या पोशिंद्याला लागते तुझीच आस

अन् मग तूही बरसतोस काळ्या मातीवर खास

बळीराजाच्या घामाच्या धारेसमोर तू ही लाजतो

अन् मग ठेवून जातो भरल्या पिकांची आरास

बळीराजाच्या शेतापासून हिमालयापर्यंत

सगळीकडे पाऊस नामाचेच गावे चिंतन

मनालाही चिंब भिजवून टाकणारा पाऊस

मग घेतो प्रेयसीच्या गालांचंही चुंबन

कुठे कोसळतो तो मुसळधार

तर कोठे दुष्काळाच्या पाऊलखुणा

कोठे आणतो तो महापूर तर

कोठे पिण्याच्या पाण्याची भ्रांत म्हणा

कधी होतो रस्त्यांवरची चिकचिक,

तर कधी लहान मुलांच्या होड्यांचं कारण

कोठे छतातून गळणारी टीप टीप,

तर कधी छत्रीविना फजितीला आमंत्रण

तापलेल्या रानावर बेभान बरसून

आसुसलेल्या धरणीला चिंब भिजवतो

अन् धरतीचा हा हिरवा शृंगार बघत

रापलेल्या मनावरही बेधुंद कोसळतो

पावसाची होते कधी रिमझिम

तर कधी करतो गडगडाट

आपल्या जणू आठवणीही अशाच

करतात कधी कधी फडफडाट

ही ओली सुगंधी माती

मन ओली करून जाते

अन् काळजावरची काजळी

पाण्यासोबत अलगद वाहून नेते

मनाच्या कणाकणावर आदळणारा पाऊस

फिरतोय मृद्गंधाच्या लाटा घेऊन

वळीवाचा असो की श्रावण सरींचा

जातो मग सर्वांग चिंब चिंब भिजवून

पाऊस घेऊन येतो सोबत

कधी भावनांचा धुराळा

जुन्या आठवणींची ही शिदोरी

पाऊस प्रेमाचा हा थाटच निराळा

आभाळासारखं मनही भरून आलंय आज

आभाळ होईल रिकामं पावासाच्या थेंबाद्वारा

अबोल असूनही खूप काही बोलून जातो पाऊस

अन् मनातील पाझरही वाहतो अश्रूंच्या धारा

आजही मन करतं विचार की

बरसू द्यावं का असंच पावसाला

की घालावा बांध आठवणींच्या सरींना

अन् आवरावं या बेधुंद मनाला

म्हणतात आजकाल इथं सगळे

पाऊस पहिल्यासारखा पडत नाही

कोसळला जरी मुसळधार कुठे

तरी ओलावा तो उरलाच नाही

पावसात भिजून आपणही

कधी पाऊस होऊन जावं

जरी आपण राहिलोच कोरडे

तरी मात्र पाण्यासारखं वाहावं

ओल्या मातीचा गंध हुंगून

मीही पटकन ओळखले

हे थेंब म्हणजे सखे तूच

जणू विरहाचे निरोप तू धाडले

अचानक पाऊस आल्यावर

काही थेंब तिच्या ओठांवर विसावले

क्षणभर मी तिकडे पाहतच राहिलो

मग मलाही एकदा थेंब व्हावेसे वाटले

बेधुंद करणाऱ्या पावसात प्रेमीयुगुलांचा खेळ

आणि मग उडतो प्रणयाचा बेभान हा वारा

मंतरलेल्या खट्याळ देहावर बरसत

उडू लागतात मिलनतृप्तीच्या गारा

ओल्या प्रेयसीच्या त्या स्पर्शाला,

धुंद मंद असा सुवास आहे,

आजही कोसळतोय तोच पाऊस,

ज्यात माझा अडकलेला श्वास आहे