माझी आई

एक वर्ष झाली गेली जरी आई 

परी तिची सवय जात नाही ||

घरासाठी तिने काया झिजवली

तक्रार न केली कधी काही ||

अवघे सहज नच ठरवून

प्रेमाने भरून दिले आम्हां ||

नच घडविले संस्कार सांगून

अवघे जीवन हेची गुरु ||

असे वागायचे हे न करायचे

नव्हते शब्दांचे काही काम ||

वाट्या आले जैसे तिने ते जीवन

आनंदे जगून दाखविले ||

दुःखाचे चटके सोसले हसत

नच सुस्थितित गर्व केला ||

आणि मृत्यू रोगी लढली खंबीर

मानली न हार कदापीही ||

भोगियले दु:ख वेदना अनेक

अश्रू परी एक न दाविला ||

तिची ती दुर्दम्य जिगीषा पाहून

मृत्यूही लपुनी हळू आला ||

सोबत अजून तिच्या आठवणी

जणू ती होवुनी वावरती ||

मज संभाळती हळू निजवती

चुकता दावती मार्ग कधी ||

हवी ती शिक्षा देवा कुणा देई

कधी पण आई नेवू नको ||