कळ अनवट

सगेसोयरे गेले सोडून, 

असे अचानक, आकस्मिक की, 

कोरोनाची दहशत बसली

मनात माझ्या खोल खोल ती!

------------------------------------

नव्हते माहीत इतुके खडतर

वाट्याला जगणे येईल,की

हसणे होईल महाग इतुके

जगण्याची तारांबळ नुसती!

----------------------------------

खुश होतो, घरी अपुल्या 

कामधाम ते करून सगळे

खातपित, वाचत, अभ्यासत

गुजगोष्टी करीत संगे!

----------------------------------

जगण्यासाठी गरजेचे जे

मिळवित होतो कणाकणाने

ओझी उतरत खांद्यावरची

जबाबदारी मणामणाने!

-----------------------------------

कुठून अचानक एकाएकी 

आला धडकत वादळवारा 

आणि तयाने ध्वस्तच केला

मी रचलेला बंगला सारा!

-----------------------------------

एकापाठोपाठ चौकडी

निखळत गेली, तोडीत वचने

अल्पावधीतच भकास झाले

घरकुल गाई शोकतराणे!

--------------------------------------

नव्हती वाटत आधी भीती,

कोरोनाची आणि कशाची!

तरून जाऊ, करून काही

संकटाची बिशाद कैसी!

---------------------------------------

अता विचारा मनास माझ्या, 

जगता कैसे कोरोनासह?

'जगतो बाबा, विसरून सारे

कळ अनवट ती उरात दाबून!

--------------------------------------

नातीगोती, जातीपाती,

रितीभातीला सारून मागे

पुसतो प्रत्येकास अता मी,

स्नेहाचे जोडित ते धागे!

---------------------------------------

महामारी ही सरेल केव्हा?

असेन मी, की नसेन तेव्हा...

कुणास ठाऊक भविष्य अपुले?

जगणे सजवू क्षणाक्षणाने!

----------------------------------------

हात देऊनी आधाराचा,

कधी मायेचा, पाठिंब्याचा

जगवू माणूसपणास आतील,

थोर धर्म जो मानवतेचा!

-----------------------------------------