Library
Profile
कळ अनवट
कळ अनवट
सगेसोयरे गेले सोडून,
असे अचानक, आकस्मिक की,
कोरोनाची दहशत बसली
मनात माझ्या खोल खोल ती!
------------------------------------
नव्हते माहीत इतुके खडतर
वाट्याला जगणे येईल,की
हसणे होईल महाग इतुके
जगण्याची तारांबळ नुसती!
----------------------------------
खुश होतो, घरी अपुल्या
कामधाम ते करून सगळे
खातपित, वाचत, अभ्यासत
गुजगोष्टी करीत संगे!
----------------------------------
जगण्यासाठी गरजेचे जे
मिळवित होतो कणाकणाने
ओझी उतरत खांद्यावरची
जबाबदारी मणामणाने!
-----------------------------------
कुठून अचानक एकाएकी
आला धडकत वादळवारा
आणि तयाने ध्वस्तच केला
मी रचलेला बंगला सारा!
-----------------------------------
एकापाठोपाठ चौकडी
निखळत गेली, तोडीत वचने
अल्पावधीतच भकास झाले
घरकुल गाई शोकतराणे!
--------------------------------------
नव्हती वाटत आधी भीती,
कोरोनाची आणि कशाची!
तरून जाऊ, करून काही
संकटाची बिशाद कैसी!
---------------------------------------
अता विचारा मनास माझ्या,
जगता कैसे कोरोनासह?
'जगतो बाबा, विसरून सारे
कळ अनवट ती उरात दाबून!
--------------------------------------
नातीगोती, जातीपाती,
रितीभातीला सारून मागे
पुसतो प्रत्येकास अता मी,
स्नेहाचे जोडित ते धागे!
---------------------------------------
महामारी ही सरेल केव्हा?
असेन मी, की नसेन तेव्हा...
कुणास ठाऊक भविष्य अपुले?
जगणे सजवू क्षणाक्षणाने!
----------------------------------------
हात देऊनी आधाराचा,
कधी मायेचा, पाठिंब्याचा
जगवू माणूसपणास आतील,
थोर धर्म जो मानवतेचा!
-----------------------------------------
