ନ୍ୟାୟ

ଏଇ ଛାର ମଣିଷ ବା କିଏ ?

ଯେ ବୁଝିବ ନାରୀ ଆଖିର ଉଷ୍ନ ଲୁହକୁ 

ହେଲେ ପ୍ରକୃତିରାଣୀ ଖୁବ୍ ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ।

ନୀଳ ଆକାଶ କାନ୍ଦୁଛି

ବୁକୁଫଟା କାନ୍ଦ

ଝର୍ ଝର୍ ନୁହଁ ଗଦ୍ ଗଦ୍ ହୋଇ ବହିପଡୁଛି ଲୁହ

ଲୁହ ତ ନୁହଁ ହୃଦୟର ଧାର ଧାର ଶୋଣିତ ।

ଯାହାକୁ ସଂଚି ପାରୁନି ମା' ମାଟି

ତା'ର ପ୍ରଶସ୍ତ ଆଞ୍ଜୁଳାରେ ।

ଚଁଁ..ଚାଁ.. ଚିଆଁ..ଚିଆଁ..କରି 

କାନ୍ଦିଉଠୁଛନ୍ତି ମୁକ୍ତାକାଶର ଆଜାଦ୍ ପକ୍ଷୀମାନେ

ଆକାଶ ବୁକୁର ଇଗଲ୍ ମାନେ

କୁକୁଡ଼ା ଫାର୍ମର ଛୋଟ ବଡ଼ ମାଂସ ମାନେ ।

ହଠାତ୍ ଫୁଲିଉଠୁଛି ସମୁଦ୍ରଜଳ

ଫଡ୍ ଫଡ୍ ହୋଇ ଡେଇଁ ପଡୁଛନ୍ତି ଜଳଚର ଗୁଡାକ

ସେମାନଙ୍କୁ ନା ଭୟ ଅଛି ଶିକାରୀର ଜାଲକୁ

ନା ଭୟ ଅଛି ଦୂର ଆକାଶର ଚିଲକୁ ।

ସମସ୍ତେ ଏକା ସ୍ୱରରେ କହୁଛନ୍ତି ବୋଧେ ?

ନ୍ୟାୟ...ନ୍ୟାୟ... ନ୍ୟାୟ... ।

ମଣିଷ ସିନା ବୁଝିପାରୁନି ନାରୀକୁ

ନାରୀର ଇଜ୍ଜତକୁ , ତା'ଆଖିର ଲୁହକୁ

ମଣିଷକୃତ ମେସିନ ସଫ୍ଟୱେର ଗୁଡିକ କିନ୍ତୁ ଭିନ୍ନ

ସେମାନେ ଖୁବ ସମ୍ବେଦନଶୀଳ 

ଏକଦମ୍ ପ୍ରକୃତି ପରି ।

ଟଂ.. ଟଂ..ଟିଂ.. ଟିଂ.. ପରି ଶବ୍ଦ ସହ

ଅକ୍ଷରବିଡା ମେସେଜ ଗୁଡାକ

ଘୁରି ବୁଲୁଛୁନ୍ତି ମୋବାଇଲରୁ ମୋବାଇଲ

ଲେପଟପରୁ ଲେପଟପ୍....

ଜଣକରୁ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ପାଖକୁ

ଚିହ୍ନା ଅଚିହ୍ନା ସଭିଙ୍କ ପାଖକୁ ।

ଟିଭି ସ୍କ୍ରିନରେ 

ବଡ଼ ବଡ଼ ଅକ୍ଷରରେ ହେଡଲାଇନ

ଦୁଃଖପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବଭାଙ୍ଗି ହେଲେ ବି ଉଚ୍ଚସ୍ୱରରେ

କୌଣସି ଗୋଟେ ନାରୀର ଇଜ୍ଜତଲୁଟା ଖବର

ଗୋଟେ ଲଜ୍ଜା ।

ପୁଣି ବାରମ୍ବାର ପ୍ରତିଫଳିତ ହେଉଛି

ସେଇ ଝାପସା ଚେହେରାଟି

ବୋଧେ ଗୋଟେ ନିବେଦନ ସହ ?

ନ୍ୟାୟ...ନ୍ୟାୟ... ନ୍ୟାୟ... ।

ନିରୀହ ଝିଅର ମାଳ ମାଳ ମାଂସ

ଦେହର ଜାଗା ଜାଗାରେ ଦାଗ

ଆଖିର ଧାର ଧାର ଲୁହ

ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ସେହି ଅମଣିଷ ମାନଙ୍କ

ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟାର ଭାଷଣ ଶୁଣି ,ଦେଖି

କେମିତି ବା ରହିପରିଥାନ୍ତି 

ନ ଚଳାଇ ମୋ ଲେଖନୀକୁ 

ସେଥିପାଇଁ ଏଇ କିଛି ଧାଡି 

ଲେଖିଛି ଗୋଟେ କାଳିବିହୀନ କଲମରେ

ନେଇ ତା'ର ଧାର ଧାର ଲୁହକୁ ;

ଧାର ଧାର ତାଜା ରକ୍ତକୁ......

ଯା'ର ପ୍ରତିଟି ରକ୍ତ ବିନ୍ଦୁ ରଖିଥାଏ ଗୋଟେ ନିବେଦନ ।

ନ୍ୟାୟ...ନ୍ୟାୟ... ନ୍ୟାୟ... ।

ବଲବନ୍ତ ସାହୁ (Bab-L-U)

ମୋ- 9078105234

(ଆସିଫା କୁ ନ୍ୟାୟ ଦାବି ସକାଶେ ମୋ ଲେଖା..ଲେଖା ତ ନୁହଁ..ମୋ ଭାବନା ।)