ଶାମୁକା

ଶାମୁକା ଭିତରେ ମୁକ୍ତା ,

ଶୋଇରହି ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖେ 

ଅଳସ ଭାଙ୍ଗେ ।

କିଏ ଚୁମି ଯାଏ ତାର ସିଲକେନ ଦେହକୁ 

କିଏ ବିଜନ ରେ ବାନ୍ଧିଦିଏ ଅଦେଖା ବନ୍ଧନ 

ଫିଟି ପଡ଼େ ସୁନେଲି କିରଣ, ବହିଯାଏ ଅନୁରାଗ 

ନଈ ର ଦେହ ନେଇ, ଝରଣାର ପ୍ରଗଳ୍ଭ ଛନ୍ଦ ।

ଅଦେଖା ରାସ୍ତାରେ ଦେହର ପ୍ରତିଟି କଣିକା 

ଉର୍ମି ର ପାରାଵାରା, ତୋଳି ଲାଳିତ୍ୟ ର ଛନ୍ଦ, 

ଝୁମିଯାଏ ସାଗରର ବକ୍ଷ ।

ଚୁମି ଚୁମି ମୌସୁମୀ ର ବତାସି ପବନ 

ଆନମନା ହୁଏ ପୁଣି କେଉଁ ଅଜଣା ସ୍ୱପ୍ନରେ ।

କିଯେ ଏହି ଉଦ୍ବେଳନ, ଏ ଶିହରଣ, କାହାର ଏ ସ୍ପର୍ଶ? 

ସୀମିତ ଏ ଖୋଳପା ଭିତରେ ବିଞ୍ଚି ଦିଏ କିଏ 

ଏତେ ମଧୁରତା, ଦରଦ ଛୁଇଁ ଯାଏ ହୃଦୟ ।

ଦେହର କୋଣ ଅନୁକୋଣ, ପାଦର ନୁପୁର ।

ବାହାରର ବିଶାଳ ବିଶ୍ୱ, 

କେତେ ସବୁ ଦିବ୍ୟତ୍ୱ ର  ଆବାହନ,

ଅବାରିତ ଆସ୍ପୃହାର ପ୍ଲାବନ ।

ଅଶାର ଆଲୋକ ବନ୍ଦ ଡେଇଁ ବାକୁ ତତ୍ପର 

ଆଲୁଅ ଦେଖିବାକୁ, ନାହିଁ ଯେ ଗବାକ୍ଷ ।

ଛୋଟ ଏକ ସ୍ପନ୍ଦନ ରେ ମୁକ୍ତା, 

ଶୋଇରହି ସେଇ ଛୋଟ ଖୋଳପାଟିରେ, 

ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥାଏ, ଅହରହ ।

ଏମିତି ଥାଉ ସେ, ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁ ଆକାଶ ର ତାରା ହେବାକୁ ।

ସେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖୁଥାଉ...... ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, ଯେବେ, 

ନିଜେହିଁ ସେ ସ୍ବପ୍ନ ହୋଇ ଯାଏ ।