ମୋ ମାଆ

ଦୁଃଖ ଦରିଆରେ ଯେ ଘର କରିଛି

       ସିଏ ମୋର ପ୍ରିୟ ମାଆ

 ପୁଅଝିଅ ଲାଗି କାତର ଏକା ସେ 

       ସବୁବେଳେ ହୁଏ ସାହା ।

ଦଶମାସ ଦଶଦିନ ଗର୍ଭେ ଧରି 

      ଜନମ ଦେଇଛି ସିଏ

ତାହାଠାରୁ ବଳି ଏଇ ସଂସାରରେ

       କୁହ ବଡ ଅଛି କିଏ ।

' ମାଆ ' ବୋଲି ଯେବେ ଡାକିଦିଏ ମୁହିଁ

          ବୁକୁ ଫୁଲଇଳ ତାହାର

  ମାଆ ସେନେହ ଟିକେ ପାଇବା ପାଇଁ 

            ସର୍ବେ ହୁଅନ୍ତି ଅଧୀର ।

ଯେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ହେଉ ପଛେ ମାଆ 

           ସହିଯାଏ ଅନ୍ତରରେ

     ଆଖିର ଲୁହକୁ ଲୁଚାଇଣ ମାଆ

           ଖୁସି ବିତରଣ କରେ ।

ମୋ ଆଖିରେ ଲୁହ ଦେଖି ପକାଇଲେ

          ପୋଛିଦିଏ ପଣତରେ

    ନିଜର ଲୁହକୁ ଓଠେ ପିଇଯାଏ 

          ସବୁରି ଅଜାଣତରେ ।

ତୋ ଡାକ ଶୁଣିବା ପରେ ମୁଁ ବୁଝୁଛି

      କେତେ ମଧୁର ତୋ ସ୍ବର

 ଯା' ଭିତରେ ଅଛି ଅଶେଷ ମମତା

        ସୁଖ - ଶାନ୍ତି - ଆଦର ।

ତୋ ବିନା ଜିଈଁବା , ମରିବା ସମାନ 

       ମୂଲ୍ଯହୀନ ଏ ସଂସାର

ତୋ କଥା ଲେଖିବା ପରେ ମୁଁ ଜାଣୁଛି

        ଶବ୍ଦ ସରିଗଲା ମୋହର ।

ତୋ ଋଣ ଶୁଝିବା ଏଇ ଜୀବନରେ

         ସବୁଠାରୁ ଅସମ୍ଭବ

ଗଳାମାଳି ହୋଇ ତୋ ହୃଦେ ମମତା

         କରୁଥିବି ଅନୁଭବ ।

ମାଆ , ' ମାଟି ' ପରି ସହନଶୀଳା 

        ଜିଇଁଥାଏ ଦୁଃଖ ସହି

 ଓଠଧାରେ ତା'ର ହସ ଫୁଟିଥାଏ 

   ' ମାଆ ' ବୋଲି ଦେଲେ କହି ।

ମାଆ ଠାରୁ ବଡ ଅଛି କେ ଜଗତେ 

     ମା' ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆରାଧ୍ଯା ଦେବୀ

ମାଆ ଦୁଃଖ ସୁଖ ମୋର ଦୁଃଖ ସୁଖ

      ମା' ପାଇଁ ଜୀବନ ଦେବି ।