ମା

       

ବିଶ୍ୱ ନିୟନ୍ତାର ବିଚିତ୍ର ସୃଷ୍ଟିରେ

       ପ୍ରବାହିତ ନିର୍ଝରିଣୀ

ନାମ ତା ପବିତ୍ର ମଧୁର ସର୍ବତ୍ର

        ତା ଠାରେ ମୁଁ ଚିର ୠଣୀ l

ବାରତା ତାହାର ଆହାଃ କି ମଧୁର

        ଝରି ଯାଉଥାଏ ସୁଧା

କୋମଳ ହୃଦୟେ ହୋଇଥାଏ ପୂର୍ଣ୍ଣ

        ପ୍ରେମ ପ୍ରୀତି ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା l

ନାମ ତାର ଥରେ ଧରିଲେ ମୁଖରେ

        ପ୍ରାଣ ହୁଏ ସୁଶୀତଳ

ନିଷ୍ପାପ ଶିଶୁର ଦୁଃଖ ଦେଖି ତାର

        ଚକ୍ଷୁ ହୁଏ ଛଳ ଛଳ l

ସର୍ବ ବିପଦରୁ ସୁରକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ

        ନିରାପଦ ତାର କୋଳ

ପର କି ଆପଣା ଭେଦ ଭାବ ନାହିଁ

        ଅନ୍ତର ତା ନୀରିମଳ l

ମମତା ରୂପକ ବାରିଧାରା ତାର

        ସଭିଙ୍କୁ ବରଷି ଦିଏ

ଶୋକ ଯନ୍ତ୍ରଣା କୁ ଚାପି ବକ୍ଷ ତଳେ

       ମଙ୍ଗଳ ମନାସୁ ଥାଏ l

ନୟନରୁ ଯେତେ ଝରଇ ଲୋତକ

        ପୋଛିଦିଏ ପଣତରେ

ଅଧରରେ ହସ ଦେଖି ତା ହୃଦୟ

       ଭରେ ଅସୀମ ତୃପ୍ତିରେ l

ତାର ଗୁଣ କୀର୍ତ୍ତି ସବୁଠୁ ମହାନ

       ଅଟେ ସେ ଯେ ମହିୟସୀ

ମୋ ମନ ମନ୍ଦିରେ ଦେବୀ ଅଟେ ସିଏ

       ସ୍ୱର୍ଗ ଠାରୁ ଗରୀୟସି l

ଭୁଲି ନାହିଁ କେବେ ନଭୁଲି ପାରିବି

      ଥିବା ଯାଏ ଏ ଶରୀର

ଜୀଇଁ ଥିବା ଯାଏ ତାର ଚରଣରେ

     ନଇଁ ଯାଉ ମୋର ଶିର l