କରୋନା ମହାମାରୀ

 ଏମିତି ସମୟ ମଣିଷ ଦେଖୁଛି,                

 ମରଣ ଯେମିତି ଦୂଆର ଜଗିଛି।                                                     

କରୋନା ନାମକ ଭୂତାଣୁ ବୁଲୁଛି,                

ବିଦେଶୁ ଆସି କି ଉତ୍ପାତ କରୁଛି।                                                      

ମଣିଷ ଦେଖିଲେ ଛାନିଆ ଲାଗୁଛି,                

ସଭିଙ୍କ ମୁହଁରେ ମୁଖା ତ ରହିଛି।                                                     

ଛ ଫୁଟ ଦୂରରୁ କଥାତ ହେଉଛୁ,                  

ନାକକୁ ଆଖିକି ଛୁଇଁ ନ ପାରୁଛି।                                                      

ବାହାରୁ ଆସିଲେ ହାତକୁ ଧୋଉଛୁ,            

ଆତ୍ମୀୟ ଶବକୁ ଦେଖିନ ପାରୁଛି।                                                     

ସେନେହ ମମତା ହଜେଇ ଦେଇଛୁ,               

ନିଜର ବନ୍ଧୁଠୁ ଦୂରେଇ ଯାଇଛୁ।                                                      

ବେଳକୁ ବେଳକୁ ଦୁଃଖ ତ ବଢୁଛି,                

କରୋନା ଆକ୍ରାନ୍ତେ ଜଗତ କାନ୍ଦୁଛି।