ଚିହ୍ନା ଛାଇ ......ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ

ମୁଁ ସମର୍ପି ଦେଇଥିବା ଅସରନ୍ତି ଅପରାହ୍ନ ସବୁ

ଛପିଗଲା ଅବିଶ୍ଵାସର ଅନ୍ଧାରରେ ,

ଦେଇଗଲା ପୁଳାଏ ପ୍ରବଞ୍ଚନା ।

ମୋ ଆଖିର ଅକୁହା ଅକ୍ଷରମାନେ

ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଶବ୍ଦ ପାଲଟୁ ପାଲଟୁ

ପାଲଟି ଥିଲେ ସ୍ଵାର୍ଥର ସ୍ଵାକ୍ଷର ।

ମୁଁ ମାଗି ଆଣିଥିବା ମୁହୂର୍ତ୍ତମାନଙ୍କୁ

ତୁମେ ବାଣ୍ଟିଦେଲ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ

ଅବଶିଷ୍ଟ ଜୀବନ ଜଳିବାକୁ ।

ମୋ ନିଗିଡ଼ା ଲୁହର ଲେଖା ଲଫାଫାରେ

ତୁମ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ପାଲଟି ଥିଲା ଅନ୍ତହୀନ ଅପେକ୍ଷା

ସରି ଆସୁଥିବା ମୋ ଆୟୁଷ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ।

ସୁନ୍ଦର ଦେଖାଯାଉଥିବା ସନ୍ଦେହ ମାନେ

ଜାଲୁଥିଲେ ତୁମକୁ ଓ ମୋତେ

ସମ୍ପର୍କଟା କାନ୍ଦୁଥିଲା ସମୟର ହାଟେ ।

ଦେଖ

ଆଜି ମୁ ଅନୁଭବି ନେଇଛି .....

ଚକମକ କରୁଥିବା ଆଲୁଅ ପଛର ଅନ୍ଧାରକୁ

ପାହାଡର ଛାତି ଫାଡି ବୋହୁଥିବା ମୋ ଲୁହ ଟୋପାମାନଙ୍କ ପାଇଁ

ନ ତଳେ ଅଛି ମାଟି .... ନା ଉପରେ ଆକାଶ ,

ସୂର୍ଯ୍ୟମାନେ ସ୍ଵାର୍ଥପର,

ଛାଇ ସବୁ ଚିହ୍ନା ...... ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ ।