ଅସହାୟ ପ୍ରେମ

ଶତୃ କାତର ନୁହେଁ ମୁଁ ଯେ ତିଳେ,

ଆପଣା ବିରହ ନିତି ମୋତେ ଜାଳେ ।

ପ୍ରେମ ଠାରୁ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ନୁହେଁ ଖଣ୍ଡା ଧାର,

ଟଳି ପଡେ କ୍ଷଣେ ନ ବାହି ରୁଧିର ।

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ କରେ ହୃଦୟ ବିଳାପ,

ସତେ ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ସେଯେ ଅଭିଶାପ ।

ଧିକ୍କାର ତାର ଆଜି ବି ପ୍ରଭାବୀ,

ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ କରେ ଆତ୍ମାହୁତି ଛବି ।

କେବେ ଯଦି ଅବା ମୃତ ମୋତେ ପାଅ,

ଏ କଥା କେବେହେଁ ନ ପାସୋରି ଯାଅ ।

ଶତୃ କାତର ନୁହେଁ ମୁଁଯେ ତିଳେ,

ଆପଣା ବିରହେ ନିତି ମୁଁ ଯେ ଜଳେ ।

ମୂର୍ମୁଷୁ ପ୍ରାୟ ଶରୀର କବଳେ,

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ମୁଁ ଯେ ଜଳିବାକୁ ଜଳେ ।

ତୃଷ୍ଣା ନହିଁ ତାର କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶର,

ଅବା ଅଭିପ୍ସା ତା ପାଇଁ ପ୍ରତିଶୋଧର ।

କ୍ଳେଶ ଯେ ଏତିକି ମୋ ପ୍ରେମ ପରିଧି,

କରି ଥିଲା ସତେ ତାକୁ ପଣବନ୍ଦୀ ।