साथ▪Saath | Marathi Story

आज सोमवारचा मस्त सूर्य उगवला होता आणि एक सुंदर सनी दिवसाची सुरुवात झाली होती. अगस्त्या त्याच्या नवीन घेतलेल्या स्कूल ड्रेसमध्ये शाळेत जाण्यासाठी तयार होत होता. कारण नवीन शहरात त्याचा पहिला दिवस होता जिथे त्याच्या वडीलांची काही आठवड्यापूर्वीच बदली झाली होती. 

 तो तिथे कोण आपला मित्र बनेल याचा विचार करत होता. तो तयार झाला आणि त्याने नाश्ता केला , आईने त्याला टाटा केला आणि वडील वाट पहात उभे होते त्या कारकडे पळत गेला.

 "अगस्त्या, आपल्याला उशीर होतोय चल लवकर," त्याचे वडील म्हणाले.

 "नाही, होणार चला आता," असं म्हणत तो पुढच्या सीटवर जाऊन बसला.

 गाडी रस्त्यावर आली होती, तो त्याच्या पुर्वीच्या राहत होता तेथिल मित्रांबद्दल विचार करु लागला. तो त्यांच्याबरोबर कसा खेळायचा आणि तिथे तो खुप खूष होता. 

 एका आठवड्यातच त्यांना निघाव लागल. त्याने वडिलांना खुप विरोध केला. त्याला ते शहर आणि मित्र यांना सोडायचे नव्हते. निघुन जाण्याच्या आदल्या रात्री तो रडत होता. शेवटच्या दिवसांत जर तो त्यांच्या मित्रांसोबत राहिला तर त्यांना सोडणे कठीण होईल या विचारांनी त्याने काही दिवसापासून मित्रांसह खेळणे थांबविले होते.

 "तुझा दिवस चांगला जाईल, तुला येथे नवीन मित्र मिळतील," त्याचे वडील त्याच्या चेहरयाकडे बघत म्हणाले. पण अगस्त्या स्वतःच्याच विचारात हरवला होता. कार शाळेच्या गेटजवळ थांबली. तो बाहेर गाडीतून उतरला आणि आपल्या वडिलांना बाय-बाय करु लागला.

 "सगळं चांगले कर!" त्याच्या वडिलांनी त्याला शुभेच्छा दिल्या.

 "धन्यवाद बाबा" त्याने चेहरयावर खोटे खोटे हास्य आणत म्हणाला.

 मग वडिलांनी गाडी चालू केली आणि ते निघून गेले. त्याने गेटकडे वळून पाहिले तेव्हा तेथे एक मुलगी एकटी उभी असल्याचे त्याला दिसले. तो तिच्याकडे गेला आणि म्हणाला, "हाय..माय नाव अगस्त्या आहे .. तू इथे सर्व उन्हात का उभी आहेस?"

 तिने गप्पच राहिली, उत्तर दिले नाही.

 "तु कोणाची तरी वाट पहात आहेस?" त्याने कुतूहलाने विचारले.

 तिने परत उत्तर दिले नाही.

 "ठीक आहे ... जर तुला थांबायचेच असेल तर....तिथे सावलीत थांब...?" त्याने तिला परत विचारले.

 पण पुन्हा उत्तर आले नाही.

 "हम्म..इट्स ओके. ठीक आहे..तुला बोलायचे नसेल तर..मला उगाचच उशीर होईल..मी आत जातो," त्याने तिला सांगितले.  

पण ती हलली नाही किंवा काहीच बोलली नाही.

 तिने एकही उत्तर दिले नाही हे पाहून त्याला वाईट वाटले.

"काय झाले? ... काही अडचण आहे का? .. हे पहा तु काहीतरी बोल.... फक्त मीच बोलत आहे कधीपासून..." तो गंभीर स्वरात म्हणाला. 

 पण परत ती गप्पच राहिली.

 "हे बघ..तुला काही अडचण असेल तर.. मला सांगू शकतेस ...मी ते सोडवू शकतो," तो जरा रागात म्हणाला.  

ती अजूनही तशीच राहिली. यामुळे खरोखरच त्याला राग आला.

 "तुला बोलता येत नाही का? .. मी इथे तुला मदत करण्याचा प्रयत्न करीत आहे .." तो थोडा ओरडला.

ती मुलगी अजूनही तिच्या लांब केसांनी लपलेल्या चेहरयासह उभी होती. अचानक त्याला रडण्याचा आवाज आला. ती रडत होती. अगस्त्याला स्वतःच्या वागण्याबद्दल वाईट वाटले. त्याने आपली बॅग काढून जमिनीवर ठेवली आणि सभ्य आवाजात बोलु लागला.

 "मला माफ की मी तुझ्यावर ओरडलो... या शाळेतला माझा पहिला दिवस आहे आणि मी माझे शहर व मित्र सोडले आहे आणि इथे माझ कोणीही ओळखीचे नाही.." तो तिला प्रामाणिक आवाजात म्हणाला.

तिने अश्रूंनी भरलेल्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पाहिले आणि हळू आवाजात म्हणाली .. "मी पण".

"तू पण नवीन आहेस का?" असं म्हणत तो थोडा हसला आणि शेवटी तिने उत्तर दिल्यावर त्याला आनंद झाला.

 "पण तू का रडत आहेस?" त्याने तिच्या चेहरयाकडे बघत तिला विचारले.

 "मला इथे करमत नाही .. मला घरी जायचे आहे," ती आपल्या हातांनी अश्रू पुसत म्हणाली.

 "ठीक आहे ..... पण आधी आपण आत जायला हवे .. आपल्याला अगोदरच उशीर झाला आहे आणि जर अजून खूप उशीर झाला तर शिक्षकांना चांगल वाटणार नाही." तो जरा आनंदाने म्हणाला आणि त्याने आपली बॅग उचलली व तो चालु लागला.

 काही पाऊल चालल्यानंतर , तो मागे वळून तिला हलविले.

 "तू येत आहेस की नाही?" त्याने विचारले. ती "हो" म्हणत त्याच्याबरोबर निघाली आणि त्यांनी आत प्रवेश केला.

 "तू मला तुझे नाव सांगितले नाहीस ?" त्याने तिला विचारले.

 "माझं नाव वैदेही आहे," तिने हळूच उत्तर दिले.

 "आणिू तु कोणत्या वर्गात आहेस?" त्याने तिला तिच्या वर्गात घेऊन जाण्यासाठी असा प्रश्न विचारला.

 "अकरावी आणि तू?" ती हळु आवाजात बोलत होती.

 अचानक अगस्त्या मनाने शांत आणि शांत वाटले, चला कोणीतरी मित्र म्हणुन मिळाले.

"मी अकरावीत आहे आणि तू?" ती जरा मोठया आवाजात म्हणाली की कदाचित त्याने ऐकले नसेल.

 "मी पण," अगस्त्य हसत तिच्याकडे पहात म्हणाला आणि ते दोघे चालू लागले.

(....The END....)