सोनेरी पान

बागलाण तालुका, सटाणा नगरी 

जिजामाता गर्ल्स स्कुल, तेथील शान 

वाण घेतले शिक्षणाचे, तेथेच आम्ही 

आठवते शाळेचे, ते 'सोनेरी पान ' |

मौज -मजा -मस्ती, सोबत ज्ञानगंगा वाहती 

समाधान असायचे, फक्त झाले तरी पास 

टक्केवारीसाठी कधी, शिकवणी नव्हती 

गुरुजन आणि मैत्रिणींचा, मात्र सहृदय सहवास |

चिंच -आवळा -बोरं, खाऊ असायचा हाच 

मधल्या सुट्टीत जेवायला, घरचा रस्ता धरायचा 

पॉकेटमनीचा फ़ंडा, तर नसायचा ध्यानी -मनी 

मोबाईल, टीव्ही नसतानाही, दिवस मजेत जायचा |

दफ्ताराचे ओझे, नसायचे पाठीवर 

रबरबँडमध्ये वह्या -पुस्तकं कैद व्हायचे 

निबंध वहीसाठी, असायचे पांढरे कव्हर 

आई -वडिल तर कधी, अभ्यासही नाही घ्यायचे |

पुढील इयत्तेची पुस्तके, घ्यायची अर्ध्या -पाऊण किमतीत 

कंपास -पेटी, पेन, परंपरेने वाट्याला यायची 

गणवेशाला सुट्टी, असायची गुरुवारी 

रंगीत कपडे घालण्याची हौस, ह्याच दिवशी भागवायची |

हुतुतू, लंगडी, आट्यापाट्या, खेळ असायचे मैदानी 

खेळण्यांवर खर्च करायची, नाही यायची वेळ 

मैत्रिणींशी कट्टी -बट्टी झाली, तरी अबोला संपे पट्कन 

अंगतपंगत असेल तर खायला मिळायची भेळ |

पंधरा ऑगस्ट -सव्वीस जानेवारीच्या फेरीत, खुप मजा यायची 

कवायतीचा आठवा तास, असायचा बुधवारी 

शिकवायच्या आणि शिक्षेच्या पद्धती आजही आठवती 

अजुनही शाळेच्या आठवणी, ताज्या आहेत ऊरी |

शेवटी हेच म्हणावेसे वाटते, 

"गेले ते दिवस, राहिल्या त्या आठवणी "