पाऊस

पाऊस म्हणजे कविता

आभाळाने लिहीलेली

पृथ्वीचा घेऊन कागद

मुक्त व्यक्त झालेली

झाडे वेली पाने

अक्षरथेंबांनी न्हाली

ही आभाळाची माया

बरसली त्यांवर ओली

भुईला आशय कळला

प्रेमातच ती पडली

आभाळाच्या कवितेने

कूस तिची मग भरली

कविता भिजवत होती

सर्वांना अंतर्बाह्य

जाणून घेत ती होती

सारे हृदयातील गुह्य

कविता आभाळाला

ऋतूचक्र बदलता सुचते... 

ओढ किती लिहीण्याची ते

वाफेची शाई करते... 

ही कविता आभाळाची

बेधुंद मनाला करते

आशय उलगडताना

खोल आत ती उरते...