आई पुन्हा जन्म घेते

इवलासा जीव शरीरातील बदलांना देत असतो वाव

कधी आनंदी कधी अधीर असा क्षणात बदलणारा स्वभाव

तिलाच कळेना कसले हे डोहाळे लागती

ती जरी निजत असे तरी ते खोडकर डोळे जागती

दिवसांमागून दिवस सरतात आणि वाट बघणे सुरू होते

कसं करावं काय करावं याचा आढावा ती सतत घेते

चालता चालता तिचे शरीर आता तीला पेलवत नसते

धीर धरून तरी ती पुन्हा एकदा निवांत हसते

ही वेळ सरेल नाहीशा होतील या ही वेदना

नवीनच तो उल्हास असेल असेल नवीनच ती चेतना

या बदलांच्या पलीकडचं जग तिला बोलावत असते

नवीन जीव आपल्यातून येणार याहून मोठी अनुभूती नसते

एरवी शरीर जपणारी मापक दिसणारी

घरभर पायाची भिंगरी करून बिनधास्त फिरणारी

आतील जिवाच्या विचारांमध्ये स्वतःला झोकून देते

त्या गोंडस नाजूक जीवाला जन्म देऊन खरतर आई पुन्हा जन्म घेते

रात्रीचा मग दिवस होतो भविष्य घडविण्यात ती गुंग होते

रिकाम्या पानांवर ती एकेक अक्षर लिहित जाते

हातातील ते नाजूक बोट शाळेच्या पहिल्या दिवशी जेव्हा पहिल्यांदाच सुटते

आपल्या शरीराचे एक अवयव आपण शाळेत सोडून आलो असे तिला वाटते

तिला काय हवं तिला काय आवडतं हे प्रश्न स्वतःला ती आता विचारत नसे

शाळा शिकवण्या सहली यात भलतीच गंमत तिला वाटत होती

पिल्लाच्या यशामध्ये ती आपलं यश बघत होती

निकालाच्या यशाची लाली तिच्या चेहऱ्यावर चमकत होती

शरीर दमत होतं पण मन काही थांबत नव्हते

स्वप्नांनामागून स्वप्नांना नवीन पंख फुटत होते  

हिचे पिल्लू भलतेच हुशार असे पटकन जेव्हा एखादी मैत्रीण म्हणते

तेव्हा उल्हासित होऊन खरंतर आई पुन्हा जन्म घेते

बालपण सरते आणि समोर मोठे जग दिसते

पदरा खालचं पिल्लू आता आकाशात उंच उडत असते

ती आता काळजी या विश्वात जगत असते

उरलेल्या आयुष्याच्या उत्तरार्धाकडे ती वाटचाल करत असते

लाडाने वाढवलेलं पिल्लू मग ती नांदायला दुसरीकडे पाठवते

नव घर नव जग त्याला देऊनही ती त्याचीच काळजी करते

पिल्लू आता हळूहळू बदलत असते

नवीन जग आता ते ओळखत असते

निस्वार्थी प्रेम पिल्लू बाहेर शोधत असते

पण आईच्या मायेची सर कशातच येत नसते

आपल्यातून आलेल्या जीवाला मग आई नजरेसमोर घेते

आणि अशाच एखाद्या दुपारी आई निरोप घेते

ठेचा होऊनही मन आता पुन्हा जगायला शिकते

आईचं ते प्रेम मात्र अंतःकरणातून सतत हाक देते

जबाबदाऱ्यांचं ओझं वाहता वाहता आता मीच माझी आई होते

आणि मग बदललेल्या माझ्यातूनच आई पुन्हा जन्म घेते