Library
પરીકથા.. અધુરી કથા
પરીકથા.. અધુરી કથા
ખીલખિલાતું બાળપણ સુંદરતા તો એવી કે જાણે ભગવાનને ચરણે અર્પણ કરેલું ગુલાબનું ફુલ. માસુમિયત, મંદિરમાં પ્રગટાવેલા દીપકની જ્યોત. જે જુએ એની નજર પળ ભર ચહેરાં પર જ રોકાય જાય. એટલી નાજુક નમણી ને મોટી મોટી, આંખોમાં, નરી માસુમિયત છલકાય.
બાળપણને કિશોરાવસ્થાના નાજુક મોડ પર. પંદર વર્ષની ઉંમર, એટલે નાજુક મોડ, ભોળવાતાં વાર ન લાગે, પારેવા જેવી, માસુમ દીકરીને. બસ એવા જ સમયે એના જીવનમાં કોઇ, નવાંગતુંકનું એના જીવનમાં આગમન. જાણે એ પવનની પાંખે ઉડી રહી હતી. એક સુંદર સ્વપ્નાંની નગરીમાં ખોવાઇ ચૂકી હતી !
ચાર વરસનો સમયગાળો તો જોત જોતામાં વીતી ગયો. એની બાળપણની, પ્રીતને જીદ સામે, મા બાપ પણુ ઝુકી ગયાં. કાળજાનાં ટુકડાને વિદાય કર્યો. ખુશહાલ જીવનની આશા. સાથે નવી જીંદગીની શરૂઆત કરી. બે વરસના સમયગાળામાં તો એની ગોદમાં એક નાનકડી પરી ખેલવા પણ લાગી. પણ કહે છે ને કે ભાવિના ગર્ભમાં શું છુપાયું? કોને ખબર?
એક દિવસ અચાનક જ એને ખેંચ આવી ને આંખોની રોશની ચાલી ગઈ. તાત્કાલિક સારવાર ને રિપોર્ટ પણ થયા. નિદાન થયું, "મગજમાં ઇન્ફેક્શનથી થતી કોઇ એવી જટિલ બીમારી, જેનો ઇલાજ અસંભવ ! સમય વીતતો ચાલ્યો, ઇલાજની અપેક્ષાએ પૈસાને સમય, બંને વેડફાય છે. એવી સાસરીયાંની લાગણી એને વધું તોડતી રહી. ને બીજી વારનો ગર્ભધારણ, જીવનનું જોખમ, છતાંય ભૂલ થઈ ગઈ.
ને સમય પણ હવે વીતી ગયો હતો કે ગર્ભનો નિકાલ પણ ન થઈ શકે! ને પરિણામે જે થવાની ડોક્ટરને આશંકા હતી. એ જ થયું. એને પેરાલિસિસનો અટેક થયો, કમરથી નીચેનો સંપૂર્ણ ભાગ, જડ બની ગયો. કસોટી જીંદગીની હવે શરૂ થવાની હતી.
સ્ત્રી કોની? પિયરે તો પારકી થાપણને, સાસરે પારકી માની! સેવા, સારવાર કરવાની એ પણ સગર્ભાની. સમય વીતતો ચાલ્યોને એક દિવસ એણે બીજી પણ ‘દીકરી’ને જ જન્મ આપ્યો ! વાહ રે કિસ્મત ! હવે તો રહી સહી જીવનની જે અપેક્ષાઓ હતી એ પણ ડૂબવા લાગી ! પિયરીયાંને સાસરીયાંની વચ્ચે ફુટબોલની રમત રમાવા લાગી. સ્ત્રીનો અવતાર, બે દીકરીની મા અને પાછી લકવાગ્રસ્ત.
સૌની સહાનુભૂતિ તો બીચારા સાસરીયાંને જ મળે. પારાવાર પીડા કંઈ પણ ન કરી શકવાની અસમર્થતા એને અંદર ને અંદરથી ક્ષીણ કરવા લાગી. બે નાની દીકરીઓ, ને લકવાગ્રસ્ત વહુ, સાસરીયાંની પણ સહન શક્તિ ખૂટતી ચાલી. ન દવા કામ આવી કે ન દુવા !
પૂરા બે વરસની દર્દનાક પીડા ભોગવી શરીરમાં જંતુ કોરી ખાવા લાગ્યા ને મન પણ ક્ષીણ થતું ચાલ્યું. બે દીકરીઓની સામે નિસાસા ભરી નજર, નાંખી એણે અંતિમ શ્વાસ છોડ્યા ત્યારે એની આંખોમાં કંઈક તો સવાલ હતો જ.
