ટેકનોલોજી વગરની દુનિયા

ક્યાંક હતો સમય, જ્યાં શાંતિ હતી,

નહોતું કોઈ યંત્ર, બસ મૌનમય ગતિ હતી.

ચિઠ્ઠીઓ લખાતી, સંદેશા લાવતાં,

પ્રેમ અને લાગણીયુક્ત સંબંધો નિર્માતાં.

મનુષ્યને માનવતા યાદ હતી,

પ્રકૃતિ સાથેની મીઠી વાત હતી.

તારાઓની નીચે બેસીને સ્વપ્ન જોતા,

જીવનના સરળ પંથમાં આગળ વધતા.

નહોતા ફોન, ન કોમ્પ્યુટર, ન આકાશી ઉપકરણ,

માત્ર સ્વભાવ અને સ્વાભાવિક પ્રેમનો સંચાલન.

સવારનું સૂરજનું તાપુ, સાંજનો શીતલ પવન,

મનુષ્ય અને પ્રકૃતિ વચ્ચેનો હતો મીઠો બંધન.

હવે ટેકનોલોજી છે, પણ ક્યાંક ખોટ છે,

મનુષ્યની લાગણીઓમાં ધીમે ધીમે ખાલી જગ્યા છે.

યંત્રોથી જીવન તો સુગમ થયું છે,

પણ અંતરમાં શાંતિ ક્યાંક ગુમ થયું છે.

ક્યાંક વિચારીએ, શું સાચું શું ખોટું,

ટેકનોલોજી વિના જીવન? કે પ્રકૃતિના કાંઠે વળવું?

શાંતિ ભરી દુનિયા ફરી શોધવી છે,

ટેકનોલોજી અને માનવતાના સંતુલન સાથે જીવવું છે.