આમ તો એ શાંત સહજ હોય છે !

આમ તો એ શાંત સહજ હોય છે!
ભારોભાર ઋજુતાથી ભરેલો હોય છે!

પણ કોણ જાણે કેમ?
એ સહજમાંથી અચાનક જ સ્વાર્થી થયો!

અરે એની આંખોમાં અતિશય લાલાશ હતી!
ઉકળતા ચરુ જેવો એ અતિશય હતો!

એના પ્રત્યેક સ્પર્શ થકી એ મને દઝાડી રહ્યો હતો!
એનો આક્રંદ ભરેલો આક્રોશ ચરમસીમાએ હતો!

ઋજુતાથી ભરેલો એ સાવ બરછટ નફ્ફ્ટ બની ગયો હતો!
એની ભીંસમાં પ્રચંડ બળ એ ખૂબ ઝડપથી ઉમેરી રહ્યો હતો!

થયું કે જાણે હમણાં જ હતી ન હતી થઈ જઈશ!
વેદનાથી ધગધગતો એક ભ્રમિત કરી મૂકતો આવેગ હતો!

લાગણીથી તો એ સાવ બળીને ખાક થઈ ગયો હતો!
એક અદ્રશ્ય વેદનાથી એ કણસતો હતો!

એને શાંત પાડવાનો મારો બધો જ પરિશ્રમ વ્યર્થ હતો!
એના સમસ્ત અસ્તિત્વમાં નિસ્વાર્થ લાલશાનો અતૃપ્ત પ્રભાવ હતો!

સદાકાળ મારા માટે વિશેષ રહેતો પણ એ આવ્યો ત્યારે શેષ હતો!
કઇંક ગુમાવી ચૂક્યાનો વસવસાથી ત્રસ્ત હતો!

ધીમે ધીમે એ મારામાં  ઓગળી રહ્યો હતો!
એને કંઇક પ્રેમ જેવું જોઈતુ તું!

પણ એનાથી એ અકળ હતો!
ને એટલે જ એ આકુળ વ્યાકુળ હતો!

એને જોઈતું એને મેં નિસંદેહ આપ્યુતું!
એની અપેક્ષાથી વધુ ને જાતથી પર જઈને સર્વસ્વ સોપ્યુંતું!

એના શાંત થયેલા આવેગ પરથી મને થયું જ!
કે આવા બધા જ “નર”દાવાનળ સ્નેહાલીન્ગનથી જ શાંત થતા હશે?

રાત્રીનો ત્રીજો પહેર પેસારો કરી ચુક્યો હતો!
હું જાગી રહી હતી!

એના આક્રંદ,આક્રોશ અને એના બરછટ સ્પર્શ ક્રીડાઓને મમળાવી રહી હતી!
ને એ સાવ માસુમ નિદ્રામય!

ક્યારેક તો ઉગી નીકળશે જ એ આશયથી જાત જેવું ઘણુબધું રોપ્યુતું!
પણ એ વ્યાકુળ હરણ જેવો હરણફાળ ભરતો આવ્યો!

એના અતિશય હર્ષમાં સંવેદનાત્મક સ્પર્શ જેવું લાવ્યો!
એને મને કંઇક આપવા કરતાં કંઇક રોપવું તું 
મારી અસ્તિત્વમય ધરામાં ઊગવુંતું!