ତୁଠ ପଥର

କେତେ ଶୀତଲ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଥିବ

ସେ କୁଆଁରୀ ହେଉ କି

ନୂଆ ଭୂଆଶୁଣିର ବସିଶାଢୀ କଚା

ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର କେତେ ଯେ ଆଭୂଷଣ

ତା’ ଛାତିର ଇଲାକା ...

ନେଳି ବି ଲଗିନଥିବ ?

ଏମିତି ବି କେତେବେଳେ କେମିତି ସାମ ସାହୁ ଝିଅର

ଖସି ଯାଇଛି ଗୋଡ ବାରମ୍ବାର ତଥାପି ସେ ନଛଡ଼ବନ୍ଧା

ଦ୍ରବୀତ ହୁଏ ନିରୋଳାରେ ...

ସାଥୀରେ ହଳଦୀ କାଠୁଆ !

ନିଃଶବ୍ଦ୍ ରାତ୍ରିରେ ଜହ୍ନର ତୋଫା ଜ୍ୟୋସ୍ନାରେ

ଚକ୍ ମକ୍ ତା ସମଗ୍ର ଅବୟବ ପୁଣି ମାଡି ଆସୁଥିବ

ଜୁଆର ପାଣି ...

କିଏ ଜଣେ ଛାଡି ଯାଇଥିଲା ବାସିଶାଢୀ

ଏବେବି ତା ଦେହରେ ଲଟକ୍ ରହିଛି ।

ନାହିଁ ତା’ର ସଂଜ୍ଞା କି ସାନ୍ଦ୍ରତା

ନିଜେ ନିଜେ ଘୁରିହୁଏ ତମାମ ଜୀବନ

ଜନ୍ମ ତା’ର ବୃହତ ପରନ୍ଥ ହୁଏ କ୍ଷୁଦ୍ର ନଈବାଲି ସମ

ଏଇତ ତା’ ଜୀବନ !

ତା ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ଶୁଣିଛି କିଏ ?

ହଁ ମୋତେ ଲାଗୁଛି ତା’ ମନକଥା ନଈକୁ କୁହେ

ନତୁବା ତମାମ୍ ଜୀବନ ବୁଡି ରହିଥାଏ !