ସ୍ମୃତି

ଅସ୍ତମିତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ସ୍ତିମୀତ ଗୋଧୂଳି

      ଅବସ ପାଦ ନୂପୂର

ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ଆଜି ଅନ୍ତିମ ସୋପାନେ      

      ଅଭିନୟ ସାରି ତାର   ।

ଅପଲକ ଆଖି ତଳେ ନାଚି ଯାଏ

      ସ୍ମୃତି ର ବାଲୁକା ବେଳା

ରେଣୁ ରେଣୁ ଵାଲି ସ୍ତୁପେ ଝଟକ ଇ

      ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଅତୀତର ଲୀଳା। 

ଆଦ୍ୟ ଶୈଶବ ମୋ ଅଜ୍ଞାତରେ ଯାଏ

       ସ୍ମୃତି ରେ ନ ପାଏ ସ୍ଥାନ

ସ୍ମୃତି ର ଆଖି ରେ ନିରେଖି ଦେଖିଲେ

        ହୁଏ ଝାପ୍ସା ଦୃଶ୍ୟମାନ।  

ଧିରେ ଧିରେ ଯେବେ ବୟସ ମୋହର

        ଆଉ ଟିକେ ବଢି ଯାଏ

ବାଲ୍ୟ ଶିକ୍ଷା ସମୟଟା

             ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଏ  ।

ଦୃଶ୍ୟ ହୁଏ ସାଥୀ ମେଳେ

         ବାଲ୍ୟ ଶିକ୍ଷା ର ସୋପାନ

ଭଙ୍ଗା ସିଲଟ କୁ ପୁଣି 

             ବଡରା  ଆସନ।  

ମାଆ ର ଆକଟ ଆଉ 

              ସାର୍ ଙ୍କ ଛାଟ

ପୁଣି ବାପାଙ୍କର ନାଲି ଆଖି       

          ଆଉ ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ଭେଟ। 

      

ୟା ଭିତରେ ବୟସ ମୋ

              ଧିରେ ବଢି ଯାଏ

କୈଶୋର ର ସୋପାନ ରେ

               ଆସି ପାଦ ଦିଏ।  

ଅଜଣା ରେ ମୋ ଭିତରେ 

              ଆସେ ଚପଳତା

ନିଭୃତ କକ୍ଷ ରେ ମନ

            ଖୋଜେ ସ୍ବାଧୀନତା।  

ଯୁବା କାଳ ଉଭା ଯେବେ 

              ହେଲା ଜୀବନ ରେ

ପାଦ ଅଙ୍କା ବଙ୍କା ମୋର 

               ଖସଡ଼ା ରାସ୍ତାରେ  ।

ଗଲେ ନ ଚଳଇ ପାଦ

             ନ ଗଲେ ପ୍ରମାଦ

ବିବେକ ଲାଳସା ମଧ୍ୟେ 

               ଲାଗଇ  ବିବାଦ ‌ ।

ଋତୁ ଚକ୍ର ପରି ଚାଲିଗଲା

              ଜୀବନେ ଯୋଉବନ କାଳ

ଧରା ପୃଷ୍ଠେ ପାଦ ଚିହ୍ନ ଛାଡ଼ି ଗଲା

                ମାତ୍ର ବାସ୍ତବେ ବିଫଳ ।

         

ଭାବ ଅଭାବ ର ହାଟ ବାଟ ଦେଇ

                 କେତେ ପଥ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ

କରିଛି ସେ କଥା ସୃତି ସାଖୀ

                ସ୍ମୃତି ଏକା ତା ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ।