ଶବ ର ସବାରୀ

ମାଆ କୋଳରୁ ଯେ କୋକେଇ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

    ରହିଛି ଯେତେ ଦୂରତା

ଜୀବନ ନାଟକ  ଆରମ୍ଭ ରୁ ଶେଷ

    ସର୍ବେ ଜାଣନ୍ତି ଏ କଥା ।

ଅଭିନୟ ତୋର  ଆରମ୍ଭ ହୁଅଇ

    ଯେବେ ଜଳଇ ଏନ୍ତୁଡି

ଏହି ଅଭିନୟ ସରି ଯିବ ଯେବେ

     ଖେଳିବୁ  ଖଇକଉଡି ।

ରାଜ ସିଂହାସନ ଦୁର୍ଲଭ ଆସନ

     ହୁଏତ ମିଳିବ ନାହିଁ

ସମସ୍ତଙ୍କ ଭାଗ୍ୟେ ଶେଷ ସିଂହାସନ 

     ମିଳିବ ଏହି କୋକେଇ ।

ଧନ ମାନ ଯଶ କୀରତି ଗୋଉରବ

    ଥାଉ ଯେତେ ଆୟୋଜନ

ସବୁକୁ ପଛରେ ପକାଇ କୋକେଇ

     କୋଳରେ ଯିବୁ ଶ୍ମଶାନ ।

ଅରଜୀଥା ଯେତେ ଯାନ କି ବାହାନ

     ସଜାଇଥା ହାତୀ ଘୋଡ଼ା

ଶେଷରେ ତୋହର ମହା ଯାତ୍ରା କାଳେ

     ଛ' ଖଣ୍ଡ ବାଉଁଶ ଲୋଡା ।

ସବୁ ମୋର ମୋର ବୋଲୁ ଏ ସଂସାର

    ମୋହ ମାୟା ଜାଲେ ପଡ଼ି

ମାୟା ଜାଲ ଦିନେ ଛିଣ୍ଡିବ ରେ ଧନ

     ଭିଡିବ  ପାଳ ଦଉଡି ।

ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ  ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ବଜନ

   ଜାୟା ପ୍ରେମେ ହେଲୁ ଅନ୍ଧ

ଆସିବ ସେ ଦିନ  କରି ଦୃଢ଼ ମନ

  ଦେବେ ତୋତେ ଚାରି କାନ୍ଧ ।

ଗର୍ବ ଦମ୍ଭ ଅହଂ ଭାବେ ଭାବୁ ଥାଉ

     କିଏ ବଡ଼ କିଏ ସାନ

କି ରଜା କି ପ୍ରଜା ଜ୍ଞାନ ଗୁଣେ ସଜା

     ତା କୋଳେ ସବୁ ସମାନ ।

କନକ ପଲ୍ୟଙ୍କ କାମିନୀ ର ଅଙ୍କ

      ରହିବନି ସବୁ ଦିନେ

ଯେ ଦିନ କୋକେଇ ଆସିବ ପାଖେଇ

     ଶୋଇବୁ ମହା ଶୟନେ ।

ଦଣ୍ଡେ ନ ଦେଖିଲେ ଦାରା ତନୟ କୁ

     ଯୁଗ ମଣୁ ଥିଲୁ ତୁହି

ଦାଣ୍ଡରେ ରହିବେ ସାଙ୍ଗରେ ନ ଯିବେ

     ଆଦରି ନେବରେ ଯୂଇ ।

ରୁକୁଣାର ରଥ  ଅଣ ଲେଉଟା ସେ

     ଆଉ ତ ଫେରିବ ନାହିଁଁ

ହରାଇଲୁ କେତେ  ପାଇଲୁ କେତେ

     ତୁ ହିସାବ ପାଇବୁ କାହିଁ ।

ଜୀବନ ର ଦୀପ ଦିନେ ଲିଭି ଯିବ

      ସରିଲେ ଆୟୁଷ ତୈଳ

ଦିନେ ନ ହେଜିଲୁ ଯାହା ହସ୍ତେ ଅଛି

     ତୈଳ ଦେବା ଅଧିକାର ।

ପିଠିଆ ବଳଦ ହୋଇ ତୁ ପିଠିରେ

      ଲଦିଲୁ ମଣି କାଞ୍ଚନ

ସଂସାର ହାଟରୁ  ଫେରିବା ବେଳକୁ

      ହାତେ ନାହିଁ ଗଣ୍ଠି ଧନ ।

ପଞ୍ଚଭୂତେ ଗଢା ଏ ମର ଶରୀର

     ପଞ୍ଚଭୂତେ ହେବ ଲୀନ

ଭଲ କର୍ମ ଥିଲେ  ରହିବ ଅମର

     ତୋହରି ଅବର୍ତ୍ତମାନ ।

ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ନୋହିବ ବିନାଶ

     ଫେରି ଯିବ ନିଜ ପୁରି

ମୁଠାଏ ପାଉଁଶ  ଥିବ ଅବଶେଷ

    ମଶାଣି କୋଳ ଆବୋରି ।

ଭବ ତରୁ ଡାଳେ ସେଫାଳୀ ଫୁଲ ତୁ

     ଫୁଟିଛୁ ରାତିକ ପାଇଁ

ହୋଇଲେ ପ୍ରଭାତ ହେବୁ ବୃନ୍ତଚୁତ

     ମହକରେ ମନ ମୋହି ।

ଦାନ ଦୟା କ୍ଷମା  ପୂଣ୍ୟ ଥିଲେ ଜମା

     ସେ ହେବ ପଥ ସଙ୍ଖାଳି

ପରମାତ୍ମା ପଦେ ପଶିବୁ ଶରଣ

     ଦେଇ ପୂଣ୍ୟ ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳୀ ।