ନୀଳ କବିତା

ଦରଜ ହିଁ ଦରଜା ହୁଏ

ଅନୁଭବର,

ବେଳା ଛୁଇଁ ଫେରୁଥିବା ଜୁଆର ହିଁ

ଶୋଷ ମେଣ୍ଟାଏ

ସାଗରର ।

ଫୁଲ ଫୁଟି ମଉଳି ଯିବା ସଂସାରର ନିୟମ

ଆଶାରେ ସନ୍ଦେହ ଅଙ୍କୁରେଇବା ମଣିଷର କାମ

ତା ବୋଲି ମୁଁ କ'ଣ ଚୁପ୍ ବସିବି ?

ଶବ୍ଦମାନଙ୍କୁ ଯେଝା ବାଟରେ ଯିବାକୁ ଦେବି ?

ବୋଉ ମୁଢି ମୁଆଁ ବାନ୍ଧିଲା ରକମ

ବାନ୍ଧିଦେବି ଅନ୍ଧାରକୁ ମୋ ସ୍ଵପ୍ନର ପାଦରେ

ଶବ୍ଦ ସବୁ ଫେରିବେ

ରୁଣୁଝୁଣୁ ଶୁଭିବେ ମୋ ନୀଳ କବିତାରେ ।