ମା

ଭଗବାନଙ୍କର ସୁନ୍ଦର ସୃଷ୍ଟିରେ

    ଦୁଃଖରେ କରେ ଯେ ଆହା

ଫୁଲଠୁ କୋମଳ ଜହ୍ନଠୁ ଶୀତଳ

    ସେ ପରା ଆମର ମା ।

ମମତାର ଘର ସ୍ନେହର ଭଣ୍ଡାର

   ଅସୀମ କରୁଣାବତୀ

ସଵୁ ବିପଦକୁ ଆପେ ହସି ନିଏ

    କିବା ଦିନ କିବା ରାତି ।

ମାର ପଣତ ଜୀବନର ଗୀତ

   ଅଭୁଲା ପ୍ରେମର ଗୀତି

ପୃଥିବୀ ପରି ସହନଶୀଳା ସେ

   ହ୍ରୁଦୟେ ନ ଥାଏ ଭୀତି ।

ଧରିତ୍ରୀରେ କେହି ମା ସମ ନାହିଁ

   ମାଆତ ଅମୂଲ୍ୟନିଧି

ଉଦାର ,ମମତା, କରୁଣା କୁ ନେଇ

   ମା କୁ ଗଢ଼ିଲେ ବିଧି ।

ଭଲପାଇବାର ବିଶାଳ ସାଗର

   ହ୍ରୁଦୟରେ ବହି ମାଆ

ପଡ଼ିବା ଆଗରୁ କୋଳେଇ ନିଏ ସେ

   ମଥାଚୁମ୍ବି କହେ ଆହା ।

ଦଶମାସ ଦଶ ଦିନ ଗର୍ଭେ ଧରି

   ସନ୍ତାନକୁ ହୁଏ ସାହା

ମା ମମତାକୁ କେହି ସରି ନାହିଁ

   ମା ବିନା ଜୀବନ ହାଃ ହାଃ ।

ଯା ହ୍ରୁଦୁ ଝରଇ ଅମୃତର ଧାରା

  ଆଶିଷେ ବିଜୟ ବାର୍ତ୍ତା

ମା ଆଶୀର୍ବାଦ ଯେ ଜୀବନେ ଲଭିଛି

   ସେ ସଵୁଠାରେ ହର୍ତ୍ତାକର୍ତ୍ତା ।

ମାଙ୍କର ଋଣ ସୁଝିନାହିଁ କେହି

  ସୁଜିତ ପାରିବ ନାହିଁ

ମା ପରି ଏକ ମଧୁର ସର୍ତ୍ତାଟେ

   ଜୀବନେ ପାଇବା କାହିଁ ।

ଜୀବନରେ ସଵୁ ଭୁଲିଯିବ ବନ୍ଧୁ 

    ମାତାପିତାଙ୍କୁ ଭୁଲିବ ନାହିଁ

ଭୁଲିଲେ ଅହିନର୍କରେ ପଡ଼ିବ

    ସଙ୍ଗତେ ନଥିବେ କେହି ।

ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ କାଳିଆ ସାଆନ୍ତ

   ଏତିକି ସୁଦୟା ହେଉ

ମାଆର ଆଶିଷ ସଭିଁଙ୍କ ପଛରେ

    ଚିରଦିନ ଲାଗି ରହୁ ।

ମାଆଙ୍କ ଗୁଣକୁ ଯେତେ ବଖାଣିଲେ

    କହିତ କହି ହୁଏନି

ମୁଁ ଗୋଟେ ଅଧମ କଣ କହିବି

   ପଥତ କିଛି ପାଉନି ।