ବିଧୁର ସାୟାହ୍ମ

ଥରେ ଥରେ ସାୟାହ୍ନରେ ଭାଳି ଉଠେ ମନ

ଉଠେଇ ହୃଦୟ ରେ ସେଇ ପ୍ରେମର ଚିହ୍ନ

ମନ କି କରିବ ସେ ଅବା ନିର୍ଦୋଷ

ତାକୁ ଆନମନା କରେ ପ୍ରିୟା ନୟନ ।

ପ୍ରିୟା ସୁକୁମାରୀ ସରୋଜ ବାସିନୀ

ସତେ ଅବା ରୂପ ରସର ରାଗିଣୀ

ତାକୁ ଅବା କି ମୁଁ ପାରିବି ପାସୋରି

ନିମିଷେ ମଧ୍ୟ ଦୁରେଇ ଗଲେ ମନ ହୁଅ ଘୋରି ।

ଅଷାଢ଼ ରାତିରେ ଦୂରର ସେଇ ଚନ୍ଦ୍ରମା

ଆବୋରି ଦିଏ ଅବା ଦୁଃଖର କାଳିମା

ମନେ ମନେ ଭାଳି ସେଇ ସ୍ମୃତି ସମୂହ

ତାକୁ ଅଡେଇବା ଚେଷ୍ଟା ଅତି ଦୁରୁହ ।

ଆଜି ବି ମନେ ଅଛି ତୁମର ପ୍ରଥମ ଦେଖା

ଜରି ଲଗା ପାଟ ସହ କାଚର ଶଙ୍ଖା

ସେଇ ଲାଜ ମିଶା ହସର ଗାଳିଚା

ଯେଉଁଠି ଗଢି ଉଠିଥିଲା ମୋ ପ୍ରେମର ବଗିଚା ।

ତୁମର ସେଇ ପ୍ରଥମ ସ୍ପର୍ଶ

ଭରିଥିଲା ଶରୀରେ ଏକ ଅଜଣା ଶିହରଣ

ତା କି ଅବା ପ୍ରଣୟର ସ୍ପର୍ଶ

ନା ଥିଲା ଏକ କଳ୍ପିତ ମିଥ୍ୟା ସ୍ୱପ୍ନ ।

ସେଇ ଶୀତ ଭରା କୁହୁଡି ରାତି

ଯାହା ଭରୁଥିଲା ମନରେ ତାତି

ଗ୍ରୀଷ୍ମର ସେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ସ୍ପର୍ଶ

ତୋ ସଂଗତ ଥିଲା ଆଶୁ ପରଶ ।

ଶରୀରେ ଥିଲା ଏକ ଅଜଣା ଆହ୍ଲାଦ

ନଥିଲା ସମୟର ବନ୍ଧନ କି ନିର୍ଜନ ତାର ଅବସାଦ

ନୟନ ହୁଏ ଆନମନା ମନ ହୁଅ ଅସ୍ଥିର

ଖାଲି ତୋର ଦରଶନ ଆଉ ପରଶ ଲାଗି ହୁଏ ଆତୁର ।

କେତେ ଆଶା କେତେ ଅଭିଳାଷ

ଯାହାକୁ କରିଥିଲେ ଆମେ ମନରେ ଆଶ

ତାହା ଅବା କି ଏବେ ସତରେ ସ୍ଵପ୍ନ

ପୂରଣ ଲାଗି ଏବେ ନିରାଶ ମନ ।

ସଭିଏଁ କୁହନ୍ତି ପ୍ରେମ ଅଟେ ସେଇ ଶୀତଳ ମଳୟ

ଯେ ଭରେ ହୃଦୟେ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ

କାହିଁ ସେ ସ୍ପର୍ଶ କାହିଁ ସେ ମଳୟ

ପ୍ରେମ ନୁହଁ ଥିଲା ତାହା ତୁମ ମିଛ ଅଭିନୟ ।

ତଥାପି ମନ ଆଜି ବି ଆତୁର

ସେ କି ପାରିବ ଭୁଲେଇ ତୋ ମିଠା ସ୍ୱର

ମନରେ ଅଛି ଏହି ବିଦଗ୍ଧ ରାଗିଣୀ

ତାକୁ ଅବା ମୁଁ ପାରୁନି ସମ୍ଭାଳି ।

ଫେରି ଆସ ପ୍ରିୟା ସେହି ମଧୁର ବସନ୍ତେ

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ବିଷାଦ ଅବା ତୁମ ଚିନ୍ତନେ

ଏବେ ବି ମନରେ ବଞ୍ଚିଛି ସେ ପ୍ରେମ

ଯାହା ତୁମ ପାଇଁ ଚିର ଶାଶ୍ଵତ ।

ସତ୍ୟମ ଶିବମ ମିଶ୍ର