ଆକାଶ

ଆକାଶ ସାରା ଆଜି

କଳା ବାଦଲର ସୁଅ

ଏଇ କି ଫାଟି ପଡିବ 

ଆକାଶର ଛାତି ଧଡ଼ କିନା

ଅସରନ୍ତି ବୋଝ

ଆକାଶର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ

ବାଡ଼ୁଅ ତାରା ମାନଙ୍କୁ

ଫିଙ୍ଗି ଦବ କି ଆଉ

ତଳ ମୁହାଁ କରି

ଆକାଶ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ

ତାଳ ଗଛର ପାହାଚ ଦେଇ

ଭରା ଦେଇ ବସିପଡ଼େ 

ପୃଥିବୀ ପିଠିରେ

ସବୁ ରଙ୍ଗ ସାରିଦେଇଛି

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ସାତ ରଙ୍ଗ ପାଇଁ

ଏବେ ମାଖିଛି ନିଜ ଦେହରେ

କିଟକିଟ ଅନ୍ଧକାରର କଳା

ଗ୍ରହମାନେ ଝୁଲିଛନ୍ତି

ଆକାଶର ପେଣ୍ଡାରେ

ରାମ୍ପି ବିଦାରି ବୁହେଇଲେଣି

ରକ୍ତର ବର୍ଷା

ଧୂମକେତୁ କଣା କରି ଚାଲିଗଲେଣି

ହୃଦୟର ଅଳିନ୍ଦ ନିଳୟକୁ

ଜହ୍ନ ବି ଲୁଚି ଗଲାଣି

ଅମାବାସ୍ୟାର କମଳ ଭିତରେ

ସାଗର ବି ଫେରେଇଦେଲା

ଲୁହ ସବୁ ଅଜଣା ସର୍ତ ରେ

ନା ହେଲା ଉତ୍ତାପର

ନା ହେଲା ଶୀତଳର

ଖାଲି ଯାହା ରହିଯାଇଛି

ନିର୍ବିକାର ମାଂସ ପିଣ୍ଡୁଳାଟେ

ଏବେ ଆକାଶ ଚାହିଁଛି

କେବଳ ଚାହିଁଛି

ନୂଆ ଏକ ସୂର୍ଯ୍ୟର

ଦମକାଏ ସ୍ପର୍ଶ