फाटलेल्या हिरवळीला पाऊस

फाटलेल्या हिरवळीला पाऊस शिवायला निघाला

दुभंगलेल्या पोकळीत सुद्धा ओलावा शोधू लागला

पाठीचा कणासुद्धा एव्हाना मोडला होता मातीचा

फाटला होतास तू जेव्हा भरला होतास दाटीचा

किती अजून घाव भरून निघायचेत अंगावर

स्पर्शही तुझा पुरेसा माझ्या हिरव्या रंगावर

कोरड्या माझ्या मनावर तू असा बरसून येतोस

भरले तुझे डोळे तरी कवेत मात्र कवटाळून घेतोस

माझं भिजणं अजून थांबलेलं नाहीये

तुझ रडणं अजून कोंडलेलं नाहीये

किती वेळ वाट बघू आता तरी शिवून घे

धागा आपल्या दोघांमधला सुई मात्र शोधून घे

कुठवर विणशील या फाटक्या नशिबाला

गुंता मात्र तू होऊ नकोस स्वतःला

एकदा फक्त टोचून आरपार माझ्यात मिसळून घे

माझा फाटलेला हिरवा शालू पुन्हा मला शिवून दे