आयुष्याच्या वाटेवरुन जातांना

सज्ञान होताच मी चालू लागलो

आयुष्याच्या वाटेवरुन

त्या वाटेवरुन जातांना

सुरुवातीला छान वाटले

जसजशी वाट पुढे चालू लागलो

तसतसे वाटेत काटे दिसू लागले

परी मागे नाही वळलो

कधी वाटेतील काटे वेचित

हसत-खेळत पुढे जात तर,

कधी काटे वेचुनी थकून जात

तरीही काटे वेचीत पुढे जात

कारण मनी आशा वाटायची

आयुष्यात पुढे चांगली वाट येईल

आणि पुढचा प्रवास सुखाचा होईल

पण!

या काटेरी वाटेवरुन चालता चालता

पाय ऐवढे बोथडले आहेत, की

पुढची वाट चालताही येत नाही

चालायचे साहसही होत नाही

अशा या आयुष्याच्या वाटेवरुन

पुढे चालायचे कसे?

काही उमजत नाही.