ಜಡೆ ಕವನ

ಬಿರುಕು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಹಳೆಯ ಮನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟೆ

ಬಿಟ್ಟೆ ನೆಮ್ಮದಿಯ‌ ಉಸಿರು!

ಉಸಿರು ಈ ದೇಹವನ್ನು ಬಿಡುವ ಮುಂಚೆ

ಮುಂಚೆ ಇದ್ದ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನೇ ನಾನೀಗ ಕಾಣೆ!

ಕಾಣೆ ಆದ ಸುಖ-ಸಂತೋಷವನ್ನು ಹುಡುಕಿ ಹೊರಟೆ.

ಹೊರಟೆ ಊರೂರು ದಾಟಿ ಕಾಣದ ದೇವನ ಕಡೆಗೆ.

ಕಡೆಗೆ, ಗುಡಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ದೇವನಿಗೆ ಮೊರೆಯಿಟ್ಟೆ.

ಮೊರೆಯಿಟ್ಟೆ ಮತ್ತೇ ' ವರ್ಗಬೇಕೆನಗೆ ಈ ಮನೆಯಿಂದ ಆ ಮನೆಗೆ.'

ಆ ಮನೆಗೆ ಮರಳಿ-ತೆರಳಿ-ತೆರೆದೆ‌,

ತೆರೆದೆ ಮುಚ್ಚಿದ್ದ ಮನವೆಂಬ ಪರದೆ

ಪರದೆ ಸರಿದಾಗ ಬದುಕಿನ ಕೊನೆಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಾನು ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.

ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ ಇಷ್ಟುದಿನ ಮನದ ಸುಪ್ತ ಗೋಡೆಯೊಳಗೆ.