છે મંઝિલ

છે મંઝિલ મારી દૂર છતાં નજદીક હતી.

દુનિયા મારી જેવી તેવી પણ ઠીક હતી.

અંધારે તો એમ જ ચાલી નાખ્યું મેં પણ,

સામે ઊભા અજવાળાની બસ બીક હતી.

આ મનને તો સમજાવીને પાછું વાળ્યું,

બસ, દિલને સમજાવાની માથાઝીંક હતી.

શ્વાસે શ્વાસે ગણતાં ગણતાં થાકી ગ્યો છું,

પળપળની સૌ ઘટનાઓ પણ કેવીક હતી !

આ મારા દિલમાં મારું ક્યાંથી ચાલેય હવે,

ઈચ્છા જાણે મારા દિલની માલિક હતી.

જૂની યાદો પાછી યાદ કરાવી ગઈ જે,

મોસમની એ પ્હેલી વરસાદી છીંક હતી.